In1999 richtte Per Borten samen met 2 compagnons Per Borten Trio op. Dat je met een dergelijke naam moeilijk bekend wordt, was hen meteen duidelijk: 2 uur voor hun optreden veranderen ze hun naam naar Cadillac. Met 'Up for a Lifetime' zijn ze aan hun tweede cd toe.
Laat het duidelijk zijn: Cadillac is allerminst origineel. Het trio (af en toe aangevuld met achtergrondstemmen en iemand aan een keyboard) kent de beperkingen van hun instrumenten, maar proberen er het maximum uit te halen. De nadruk komt te liggen op strakke grooves (ondersteund door drummer Sveinar Hoff) en nummers die vooral gestalte krijgen door een subtiel spelen met ritme en volume. Hoff mag trouwens beschouwd worden als het manusje-van-alles, want de man kan tevens met gitaar ('Champagne'), piano ('Up for a Lifetime') en stem overweg. Men krijgt zowaar de indruk dat Cadillac graag met zijn bezetting speelt, want zanger Per Borten neemt in 'Wolf at Play' ook nog eens plaats achter de drums. Dat laatste nummer is meteen het meest explosieve en is typerend voor Cadillac als groep. Vocalen krijgen voldoende aandacht, en dat is wel een opmerkelijke prestatie voor een rockgroep die zich vooral concentreert op zijn gitaarspel, terwijl Bassist Trond Frønes nogal sober op de achtergrond blijft. Waar intro's soms nogal traag en gezapig klinken (noten die bijvoorbeeld eindeloos worden uitgewrongen), lijkt Cadillac het beste voor later te houden: de riffs zijn immers echt wel aanstekelijk en geven blijk van heel wat kunde.
De vraag die dan gesteld kan worden, is of er wel ruimte is tot wat meer inventiviteit en experiment. In 'Kiss of Death' vallen bas en drums even weg en naast de gitaar en stem van zanger Per Borten wordt de bezetting enkel aangevuld met iemand aan een synthesizer, die het nummer enkel van wat overbodig gejengel lijkt te voorzien. Iets te eentonig om interessant te blijven, en het contrast met de andere nummers is wat te groot.. De draad wordt weer opgepikt in 'Challenge', dat door de stem van Siri Gjǽre wél de nodige schwung meekrijgt. Afsluiter 'Safe Defence' geeft meer ruimte voor melodie, en mag gerust onder de noemer 'mooi' geplaatst worden: met zachte bas op de achtergrond, melancholische stem en wat lichtere gitaaraanslagen wordt naar het einde van het album toegewerkt.
Wanneer Cadillac terugkijkt op zijn album, mag het best trots wezen: dit is degelijke rock van een trio dat al heel wat live-ervaring heeft, en zonder al te veel groeipijnen is het een groep om naar uit te kijken.
Meer over Cadillac
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
