Geen idee wie er op de tenen van saxofonist John Dikeman, gitarist Jasper Stadhouders en drummer Onno Govaert is gaan staan, maar dat het pijn deed bij het trio dat zichzelf Cactus Truck noemt is wel duidelijk. Op hun eerste langspeler ‘Brand New for China!’ moet alles en iedereen het ontgelden en fulmineren de drie muzikaal dat het geen naam heeft.
Of is het misschien louter jeugdige energie die aan de basis ligt van deze naar terrorisme neigende power-improv? De leden van Cactus Truck zijn namelijk allemaal twintigers en zitten bijgevolg nog vol vuur en pit. Vooral John Dikeman blijkt een vat vol energie en perst de ene furieuze lijn na de andere uit zijn sopraan-, tenor- en bartionsax. De Amerikaan woont sinds enkele jaren in Amsterdam, (na omzwervingen in New York, Philadelphia en zelfs Cairo) en leerde daar zijn huidige medestanders Jasper Stadhouders en Onno Govaert kennen. Met z’n drietjes hebben ze in hun korte bestaan al een stevige live-reputatie opgebouwd en ontlokten daarmee o.a. bij Terrie Ex en Ab Baars al uiterst lovende woorden.
Dat het trio de intensiteit tot in het extreme weet op te voeren staat buiten kijf. Ook al wordt er schijnbaar op de limiet gebeukt, geramd en overgeblazen, toch slagen de drie er nog vaak in om er nog een extra schepje bovenop te doen. Net iets gruwelijker gaan kreunen, net iets scherper gaan pingelen, op een moment dat men dat niet meer voor mogelijk houdt. Jammer genoeg is dat een troef die te vaak wordt uitgespeeld en verzandt de muziek hierdoor meermaals in een effectenbrij. Wanneer Stadhouders in plaats van de elektrische gitaar voor de basgitaar kiest, komen de improvisaties beter uit de verf. Niet alleen omdat de vettige baslaag voor een stevige luisterhouvast zorgt maar ook omdat het de musici vreemd genoeg tot meer geduld lijkt aan te manen.
Globaal gezien ontbreekt het de muziek van dit trio bovenal aan coherentie of enige vorm van muzikale ontwikkeling. Dikeman, Stadhouders en Govaert stuiteren van hier naar daar alsof hun werkterrein slechts uit een boksring van enkele vierkante meter bestaat. Er worden stevige meppen uitgedeeld maar de echt mooie combinaties worden nooit uit de kast gehaald. Korte guerillatracks als ‘Plork’ en ‘Search and Restore’ (de titels getuigen wel vaker van humor en zelfrelativering) zijn bijvoorbeeld even snel vergeten als ze duren.
Eerlijk is eerlijk: zelden trad er in de Lage Landen zo’n agressieve improv-band naar voren als Cactus Truck. Puur op enthousiasme blaast dit drietal iedereen in de buurt los onder tafel. Wat muzikale zeggingskracht betreft hebben vergelijkbare freejazz-improv-noise-acts als Zu en The Thing voorlopig echter nog weinig te vrezen. Op dat vlak is er voor de Amerikaan en zijn Nederlandse collega’s nog wat werk aan de winkel. Maar Mats Gustafsson en co zijn ondertussen wel mooi gewaarschuwd.
