Veertien jaar duurde het vooraleer de 'Gaia Symphony' zijn definitieve vorm kreeg. Het idee om een samenhangend brassbandwerk van ongeveer een uur te maken, kreeg slechts mondjesmaat vorm. In 1991 werkte componist John Pickard het eerste stuk 'Wildfire' af dat uiteindelijk het tweede deel van de symfonie zou worden. Pas vier jaar later, met 'Men of stone' (nu het slotdeel) werd de aanzet gegeven om een geheel te maken. Deze beide delen waren op zich al allesbehalve typische brassbandwerken. Uiteindelijk is de 'Gaia Symphony' uitgegroeid tot een mijlpaal binnen de blaasmuziek. De vier delen van het werk verwijzen naar de natuurelementen en worden onderbroken door drie korte overgangen voor slagwerk, hier windows genoemd. John Pickard, die onder andere bij de hedendaagse klassieke componist Louis Andriessen les volgde, wordt door sommigen aangezien als een authentiek vernieuwer die een nieuwe dimensie kan geven aan het brassbandgenre, gedurfder dan bijvoorbeeld Salvation Army-componist Ray Steadman-Allen (zie de recensie van 'Alpha & Omega'). Vooral dirigent Robert Childs, net als David King van YBS een trendsetter, is iemand die blind gelooft in de meerwaarde die Pickard kan bieden. Liefhebbers van meer traditionele blaasmuziek zullen mogelijk afhaken, maar werd dat in de jaren '70 ook niet gezegd over met het gecontesteerde 'Contest music' van Wilfred Heaton, dat intussen gezien wordt als een van de beste brassbandwerken ooit.
De Buy As You View Band haalt op deze cd werkelijk het onderste uit de kan, zowel technisch als muzikaal. Zowel voor deze band als voor het genre is dit een mijlpaal. Een goede uitvoering van deze muziek laat ook niks anders toe. Het dreigende eerste deel 'Tsunami' klinkt ronduit angstaanjagend en ook deel twee, 'Wildfire', reflecteert het vernietigende karakter van dit natuurelement prachtig, met een sterke climax. 'Aurora' klinkt dan weer gevoeliger maar barst een enkele keer open en zit vol mooie nuances. Het eerder rustige slotdeel 'Men of Stone' verscheen reeds op de gelijknamige cd in 2001 en sluit deze (onechte) symfonie melancholisch af. De bijzonder originele percussie-overgangen tussen elk deel dienen als uitgeleide van het vorige en als inleiding tot het volgende deel, iets waar de componist zeker in is geslaagd. Pure klasse!
