Respect voor een producer die elke keer opnieuw de grenzen van de huidige elektronica/dance scene kan verleggen naar een andere hoogte. Nog meer bewondering voor een down-to-earth kerel die ondanks zijn populariteit liever op de achtergrond blijft schimmen en anoniem wenst te blijven. Maar in een maatschappij als de huidige waarin we nu leven is dat natuurlijk onmogelijk met de media die alles en iedereen wenst te traceren (zoals Burial’s echte naam bijvoorbeeld). In een interview met The Wire heeft Burial het over een tijd waar het anders was. Een cultuur die hij zelf niet meemaakte maar uit tweede bron vernam: één waarin zijn broers de nacht introkken om zich volledig over te geven aan de omgeving en muziek van de Londense ravescene in de jaren ‘90.
‘Kindred’ is een nostalgische verwijzing naar de underground muziek genres waarin het Verenigd Koninkrijk en meerbepaald Londen steeds toonaangevend is geweest (en dat nog altijd is). Burial groeide op met de muziek van zijn broers: D-Bridge, Goldie, Source Direct, A Guy Called Gerald en Robert Hood. Artiesten die een duidelijke mood voor ogen hebben welke speciale vibes kan creeëren afhankelijk van de situatie. Een sfeer die moeilijk te beschrijven, laat staan te vangen valt. Het gemis van dit nooit écht meegemaakt te hebben in de juiste ‘mystieke’ context ligt aan de oorsprong van dit - zowel droevige als euforische - werk. De Ep zit boordevol verwijzingen naar Burial’s voorgangers en vertegenwoordigt ze onder één noemer zonder ook maar één keer voorspelbaar over te komen.
Op de A-zijde van ‘Kindred’ is Burial in zijn typische stijl terug te horen. Het maar liefst 12-minuten durende titelnummer opent als een vinylplaat, met haarfijne anologe geluiden van de naald die in een bestofte groef krast (ook nauwkeurig te horen in digitaal formaat). Het gekraak en geruis heeft een enorme invloed op de mistige en donkere sfeer die het nummer uitademt. Op een 2-step ritme van snares komt de luisteraar langzamerhand in contact met de grove bassen en echo’s van de rave die diep in het nummer verborgen zitten. De voorgrond krijgt verkapte en vertraagde stemmen toebedeeld met een binding die doet terugdenken aan de soulvolle drum’n’bass van Teebee. Een trieste maar sfeervolle opwarmer voor de volgende twee tracks.
Na de stemsample “there is something out there” komt het tweede deel onvoorzien op gang met een house ritme waarin claps verwerkt zitten. De beats verschuiven al gauw naar de achtergrond wanneer een loeiende, uitgebalanceerde baslijn aanzwelt die zich over het hele geluidspallet drapeert. De volwassenheid van het ritme wordt hier bijgestaan door de extatische en gruizige clubsfeer bekend uit de UK garage en jungle. Met plaats voor onderhuidse soulstemmen, verstoringen en veel subtiele veranderingen is het moeilijk in te beelden dat dit hypnotiserende nummer ooit zou kunnen vervelen.
Met ‘Ashtray Wasp’, alweer een nummer van zo’n 12 minuten, eindigt Burial deze Ep met zowat het beste werk dat hij tot nu toe gemaakt heeft. De track begint met wat het einde van een nummer zou kunnen genoemd worden: met uitdeinende melodieën. Via een arpeggio van synths, wordt een diepe, beklijvende atmosfeer opgebouwd. Ook hier is de groffe korrel in het geluidpallet duidelijk hoorbaar. R&B stemmen die “I waaaaant you” en “I used to belong toooooo youuuu” door de begeesterde melodielijn doen weerklinken zijn uitermate intens. Het nummer is opgesplitst in segmenten die de compositie telkens een verrassende wending geven.
‘Kindred’ is een prachtige Ep die een enorme nostalgie met zich mee draagt zonder letterlijk naar het verleden te moeten verwijzen. Muziek die in de nacht gemaakt is en ook op dat tijdstip hoort gedraaid te worden. Niet in de clubs, maar thuis, rouwend om een vergane tijd van euforie en obscure locaties.
