Het erg gehypete metalcorekwartet uit Wales, Bullet for My Valentine, mag tien kaarsjes uitblazen en doet dat door een vierde plaat op de markt te brengen. Een hoes met bebloede, smekende handen geeft aan dat het menens is voor emokid Matt Tuck en zijn kompanen, hoewel een eerste luisterbeurt al duidelijk maakt dat er ook veel oppervlakkige schijn mee gemoeid is.
Bullet for My Valentine klinkt erg strak. Samengezongen stadionmelodieën worden netjes afgewisseld met de tierende screamofrasen van frontman Tuck, die deze muziek bij momenten een scherp hardcorerandje geeft.
Daarnaast is de band weer op zoek gegaan naar sterke, warme melodieën. Twee gitaren vormen een zingende, sonische geluidsmuur, drums ratelen als een machinegeweer en de bas geeft de nodige diepe stoten onder de gordel. Grote verdienste is echter ook dat dit viertal zich niet beperkt tot een klassieke strofe-refrein mentaliteit. Melodieën worden opgebouwd en storten weer in elkaar en songs bevatten soms een handvol verschillende snaarthema’s. de kracht van herhaling zorgt echter voor de nodige binding, waardoor de titeltrack of zelfs het onder de drie minuten aftikkende ‘Riot’ zich overtuigend opdringen.
Of ‘Temper Temper’ dan een toonbeeld van een metalcoreplaat is? Helaas niet. Het is een groot vraagteken waarom metalbands zo graag teruggrijpen naar (langdradige) ballades, een zonde die ook Bullet for My Valentine begaat. Vijf minuten vol ‘Dirty Little Secrets’ inclusief jankende heavy metalsolo’s en pingelende piano hoeft echt niet, ook al wordt ingezet met een stevig rollende drum en een luide schreeuw. De van valse emoties voorziene openingswoorden “There once was a time, when everything was just so perfect” doen alvast het ergste vermoeden. Het trage ‘Death to the World’ wordt ingeleid met al even tenenkrullende woorden (“I’ve died a hundred times before. Your words have ripped out my insides”). Hoewel de titel ‘Tears Don’t Fall (Part 2)’ een even grote meligheid voorspelt, bewijst de band hier dat het wel kan om een gevoel als pijn netjes muzikaal te verpakken door die om te zetten in power en energie.
Verder dienen ep’s of maxi’s om fans te verwennen met niet officieel uitgebracht bonusmateriaal of BBC Radio-opnamen. De trackteller van deze plaat op veertien willen zetten, was niet zo’n goed plan.
Bullet for My Valentine heeft zich een stevige sound aangemeten, die alsmaar sterker en strakker zit. Prima gitaarmelodieën en uitdagende songstructuren zitten verpakt in een mooi uitgebalanceerde productie. Het is enkel zonde dat de band zich zo vaak worstelt in puberale emoties als zelfmedelijden en liefdesverdriet en daardoor te geforceerd probeert om mister popular te blijven.
