Deze driekoppige band uit Minneapolis brengt sinds 2006 luide en dynamische muziek. ‘Melt Cry Sleep’ is hun tweede album en de opvolger van Braille Animal, waar ze hun stevige toon al hadden gezet. Ze zijn naar eigen zeggen beïnvloed door “Love, hate… but mostly hate”.
Buildings is een groep die soms doet denken aan de vroegere Deftones en enkele nummers op ‘Melt Cry Sleep’ vragen erom om live iedereen weg te blazen. Ze brengen grunge, punk en hardcore samen in een energieke muziekbom. Het eerste nummer ‘Rainboat’ valt dan ook met de deur in huis. De punkstijl schudt eenieder wakker en in combinatie met het refrein, waar alleen drum en zang te horen zijn, ontstaat een intens effect. Ook ‘Noxema Gurl’ en ‘Wrong Cock’ trekken direct de aandacht met startende drum. Pas in het refrein wordt er echt gerockt, maar de strofen komen een beetje zeurderig over. ‘Invocation’ komt dan weer weg met een dominerende drum doorheen het lied, wat zorgt voor een leuke afwisseling. Andere nummers starten met enkel gitaar. ‘I Don’t Love My Dog Anymore’ klinkt cru en dat is dat ook. Met een gitaar die de haat in de stem overheerst zorgt het inderdaad voor het gevoel dat de hond niet meer zo geliefd is. Een vleugje grunge is op te snuiven in het muzikaal tussenstuk. Ook ‘Born a Bomb’ neigt meer naar grunge en zo is de nodige variatie een feit. ‘Night Cop’ wordt ingezet met piepende gitaren en situeert zich in een iets lossere sfeer. Het nummer wordt opgebouwd en komt later helemaal los. Voor ieder wat wils dus, al moet hard wel de gepaste keuze zijn.
In het algemeen is het een album met ballen, maar het is jammer dat de stem niet altijd even verstaanbaar is. Sommige nummers lijken nog net iets meer afwerking nodig te hebben, al heeft dat ook zijn charmes op het vlak van ruigheid. Daarbij valt te onthouden: niet geschikt voor zachte zielen!
