In Nederland maakte de popgroep The Buffoons furore tijdens de late sixties en vroege seventies. Deze band is niet te verwarren met het Belgische Buffoon, dat in de vorm van ‘Familiar Sounds’ net zijn debuutalbum uitbracht. De teugels worden er strak gehouden door Pieter Vleugels. Hij neemt de zang voor zijn rekening en is het brein achter de muziek en de teksten. Binnen de band wordt hij verder omringd door schoon volk. Gitarist Niels Hendrix stond aan de wieg van Fence, bassiste Mimi Van de Put is gekend van Barbie Bangkok en drummer Devi Schroyen maakt ook deel uit van Millionaire en eerder Evil Superstars. Zo kan er haast gesproken worden van een Belgische supergroep. Daarnaast nam Luuk Cox, de drummer van Buscemi en de man achter Shameboy, de productie voor zijn rekening.
Al in 2001 liet Buffoon van zich horen. Eerst schopten ze het tot finalist van Debuutrock en in datzelfde jaar brachten ze samen met de Nederlandse indiegroep Voicst de split-single ‘Sgt. Gonzo/Major Tom’ uit. Later, in 2004, haalden ze de halve finale van Humo’s Rockrally. Toch duurde het nog tot 2010 vooraleer hun langverwachte debuutalbum het levenslicht zag. Dit debuut gaat van start met het verwachtingsvolle gitaarnummer ‘Twisters’. Hierin laten ze horen dat ze doorheen de jaren een geluid opbouwden dat sterk gedomineerd wordt door rockende gitaren. Tijdens ‘Act As If’, het tweede nummer op de langspeler, trekken ze dit gewoon door. Het genre dat in deze nummers wordt benaderd, zit ergens in de krachtige catchy poprock hoek. Verder op het album verwijzen nummers als ‘Glitter & More’ en ‘Atmosphere’, qua instrumentatie en ritme naar het werk van Franz Ferdinand.
Toch laten de heren en dame horen dat ze ook uit andere vaatjes kunnen tappen. Zo tonen ze zich in nummers als het herkenbare ‘Did We Forget’ (lijkt als twee druppels water op het werk van The Bigger Lovers) en ‘The More I Try’ van een aangenaam rollende lofi-zijde. Vooral dat laatste nummer kan doorgaan als één van de hoogtepunten van het album. Bands als Pavement of Grandaddy kijken hierbij steevast achter de hoek. Verder moet ook ‘Strange’ hier geplaatst worden, al lijkt dit een al te zwakke kopie van hetgeen Sparklehorse van de jammerlijk betreurde Mark Linkous een patent op had.
Tijdens ‘Did We Forget (The Appendix)’ wordt, tot slot, dermate met elektronica en keyboards geknutseld dat het verleidelijk is de dwingende hand van de meester (in dit geval producer Luuk Cox) te vermoeden. Het nummer lijkt namelijk voldoende gecamoufleerd om niet op te vallen tussen het werk van zijn Shameboy.
De gemengde gevoelens over Buffoons debuut ‘Familiar Sounds’ trillen na het beluisteren nog even na. Enerzijds zijn er niet echt momenten dat de groep of het materiaal door de mand valt. Anderzijds zijn er weinig melodieën die bij blijven. Bovendien klinkt het – vooral tijdens de uptempo nummers – niet bepaald spannend. Binnen de categorie van het meer rustige werk is het vaak iets boeiender, al komt in nagenoeg elk van deze nummers het idee boven drijven dit wel al eens gehoord te hebben, of ligt de verwijzing naar andere bands vingerdik voor de hand. Wel is overal het speelplezier merkbaar, iets wat – zeker tijdens live uitvoering – uitstraalt op het publiek. Bovendien leent hun materiaal zich waarschijnlijk uitstekend voor deze laatste gelegenheden.
