Peter Vleugels of Pi is een van die ondergrondse muziekfiguren uit de Vlaamse alternatieve sector die onophoudelijk muzikaal blijft rommelen. Zijn kindje Buffoon is sinds het drie jaar oude ‘Familiar Sounds’ afgeslankt van rockband tot eenmansproject. Daardoor heeft Vleugels wel helemaal zijn eigen ding kunnen doen. Dat ding is – al dan niet met een schare bevriende muzikanten – experimenteren en zoeken naar leuke harmonieën, songideetjes of weerspannige melodieën, iets wat de muzikant al jaar en dag doet. Door zelfs te graven in bestofte eigen opnamen en alles zelf in te blikken en aan elkaar te naaien, is het erg avontuurlijke ‘Chromoscope’ ontstaan, dat enkel op vinyl of digitaal te verkrijgen is.
Buffoon zorgt voor een constante opeenvolging van songflarden, nummers die aantrekkelijk aanvangen maar uitkabbelen of plots afgebroken worden. Die zijn aan elkaar geregen tot twee lange tracks, telkens een volledige albumkant vol experiment. Door gebruik te maken van verstorende effecten, ruis of analoge studiotechnieken en heel deze rit onder te dompelen in een bizarre LSD-psychedelica, knipoogt Buffoon naar eigenzinnige Amerikaanse acts als Ween of Flaming Lips.
‘Chromoscope’, een album waar zelfs tapeflarden uit de jaren ’90 in verwerkt zitten, grijpt in elk geval naar de keel. Een hedendaagse zapcultuur wordt hier vermengd met vintage experimentele rock tot een hallucinerende cocktail. Een enkele strofe in volle rockbezetting, een funky bluesriff met wippend pianowerk, een opborrelende snaarmelodie met hikkende loops als ritmische omkadering: flarden van ideeën vliegen voorbij en kennen begin noch einde. Vocale experimenten op een duistere drone, stuiterende elektronische beats die in triphopritmen uitmonden, chaos wordt orde en terug chaos.
Op de tweede plaatkant klinkt de artiest iets luchtiger, als een folktronica knutselaar en huiskamer doe-het-zelver met akoestische piano, gitaar en doffe liedjesopnames. De elektronische ritmen via beats, bassen of loops zijn niet langer van tel. Het maakt dat Buffoon hier ook wel nog iets minder afgewerkt klinkt. Op- en neerwandelend pianospel dat met radiozang en krakende geluidjes vermengd wordt, een slepende wals op akoestische gitaar met zatlappengelal die overstuurd eindigt of een mompelende kampvuurballade: Vleugels houdt het mysterieus, maar ook heel erg rommelig. Daardoor verwaarloost ‘Chromoscope’ spijtig genoeg al eens zijn muzikale aantrekkingskracht.
‘Chromoscope’ is een bont allegaartje, een uitdaging voor adulte gitaarmuziekliefhebbers en een lekker groezelig hebbedingetje. De plaat laat zich beleven als een trip door wonderland, de ene keer akelig, de andere keer aantrekkelijk. Er straalt echter ook een grote zorgeloosheid van af, een do-it-yourself spirit waar veel hedendaagse punkbands enkel maar jaloers op kunnen zijn. Door voldoende inventieve indieflarden te voorzien en te blijven goochelen met gevatte melodieën en composities, is ‘Chromoscope’ een plaat die een lange levensduur heeft, voor wie hem ooit wil opmerken.
