Tijd voor een tweede wapenfeit na de lange stilte van het befaamde Amerikaanse indiegezelschap Buffalo Tom. Het trio uit Boston is inmiddels dik twee decennia bezig met het maken van tijdloze, maar helaas te weinig in het licht geplaatste albums die blaken van energie en melodie, maar kan tevens teren op een tiental jaren ’90 hits. ‘Skins’ is het achtste wapenfeit op rij en blijkt opnieuw een heerlijk stuk catchy, popgevoelige bluesrock te bevatten waarin een perfect staaltje songschrijverschap voorop staat.
Na al die tijd is Buffalo Tom het nog steeds niet afgeleerd fijne liedjes te maken. Om het allemaal netjes in eigen hand te houden, hebben de drie heren gekozen heel het totstandkomingproces zelf uit te voeren en ook zelf hun plaat te produceren. En dat is, gezien de manier waarop intieme songwriterballades uitgroeien tot rijke poprocksongs, aardig gelukt. Want het heerlijk rondtollende ‘Down’ bevat niet enkel twee rond elkaar cirkelende zangpartijen van frontman en gitarist Bill Janovitz en rechterhand Chris Colbourn (bassist), maar ook een warme ondersteuning van Hammondtoetsen en een mooi accentuerende bluesgitaar. Even later barst het geheel zelfs lekker open met stevige, klassieke rockdrumpartijen en een knoert van een gitaarsolo waarmee Janovitz bewijst nog helemaal geen last te hebben van artrose.
Op deze manier zitten de dertien songs op dit album vol met elkaar verrijkende partijen waarin bas, gitaar en drum zich om het sterkst tonen. Piano, orgel, hoofd- en sologitaren, sfeerdrums …: de puzzel klopt wonderwel. En om te bewijzen dat Buffalo Tom echt zijn mannetje kan staan, gooit het gezelschap zowel de lach als de traan in de weegschaal. Het veelal optimistische enthousiasme op deze plaat wordt keurig geblust met een trage, slepende bluessong als ‘Paper Knife’, met eervolle vermelding van Duke Levines sfeervol ingekleurde gitaarsolo’s. ‘The Kids Just Sleep’ is dan weer een melancholische song die met de nodige dramatiek en slepende partijen de sfeer van oude monsterhit ‘Would’ opnieuw oproept, terwijl het oprechte duet ‘Don’t Forget Me’ teruggrijpt in de tijd door gastzangeres Tanya Donnely (Belly) op podium te roepen.
Het gebeurt niet vaak dat een coherent trio na een lange adempauze de kwaliteit van zijn hoogdagen opnieuw weet te evenaren. Het gebeurt ook niet vaak dat een plaat vol onversneden bluesrock bij de eerste luisterbeurt van a tot z een vlekkeloos, leuk parcours weet af te leggen. Buffalo Tom slaat bij deze twee vliegen in één klap.
