Heruitgaves van grootmeesters uit de jazzgeschiedenis worden wel vaker op het publiek losgelaten. Als toemaatje zijn zulke cd's steevast voorzien van zogenaamde 'alternate takes', versies van nummers die vaak nooit eerder gepubliceerd zijn. Dat is op het fijne 'The Scene Changes' niet anders. Maarliefst negen verschillende stukken vormen het kader voor de improvisaties van 'The Amazing' Bud Powell. 'Comin' Up', met voor Powell zeldzame latininvloeden, is twee keer op de plaat terug te vinden.
De pianist wordt hier vergezeld door bassist Paul Chambers en de drummer is Art Taylor. Dit duo had destijds al heel wat ervaring opgedaan bij onder andere Miles Davis. Voor Powell was dit in 1958 zijn laatste opname als bandleider voor Blue Note. Redenen genoeg voor fans van het eerste uur om deze opname nu op cd te beluisteren. Opmerkelijk is verder dat het merendeel van de stukken, overigens allemaal van de pianist zelve, in een mineurtoonsoort geschreven is. Bud Powell vuurt onophoudelijk zijn noten af en blinkt uit in een zeer geduldige vorm van motivische ontwikkeling. Dat wordt onder andere schitterend geïllustreerd in het thema 'Duid Deed', dat opgebouwd is uit een eenvoudig patroon van acht noten. Ook tijdens de solo's houdt Bud Powell lang vast aan bepaalde motieven en weet hij ze verfrissend om te buigen tot steeds weer nieuwe, vaak lange zinnen. Toch zijn zijn improvisaties ook dikwijls fragmentarisch opgebouwd: korte melodietjes doorspekt met een onnavolgbare swing. Dat is ook een eigenschap die zijn medemuzikanten kenmerkt. Vooral in snellere tempo's is drummer Art Taylor uiterst efficiënt met de brushes. Zo ook dus in het gedreven 'Down With It' met voorts een gesmaakte bassolo, waarin Paul Chambers zijn bekende strijktechniek uitstalt. Het volgende stuk, 'Danceland', begint met een zin die duidelijk zijn oorsprong vindt in datzelfde 'Down With It'. Nagenoeg identiek aan het einde van voorgaande compositie, begint Bud Powell zijn spel, in een rustiger medium tempo, maar in dezelfde toonsoort.
Op de coverfoto staat een peinzende Bud Powell afgebeeld, gezeten aan een piano, met zijn driejarig zoontje dat over zijn schouder meekijkt. Het welluidende 'Borderick' is een compositie die opgedragen is aan zijn zoontje. Aanvankelijk op een avond voor deze spruit geïmproviseerd, klinken er in dit korte nummer op 'The Scene Changes' bij wijlen soms zelfs boogie woogie-invloeden. Dit 'slaapliedje' eindigt in...majeur. Op deze plaat klinkt dat zelfs een beetje vreemd.
'The Scene Changes' toont een Bud Powell die op een koude decemberdag in 1958 een dagje plezier beleeft in een studio in New Jersey. Een plaat om ook nu nog de kille winteravonden wat op te vrolijken.
Meer over Bud Powell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
