Geen kwaad woord over het Nederlandse zangduo van Brown Feather Sparrow. Met zijn tweetjes trachten ze het gat dat in de Lage Landen heerst omtrent broze en intieme kwaliteitspop op te vullen. Met 'Let's be Fine' zit de groep zo'n twee platen en vijf jaar ver en heeft ze zich aardig genesteld in de Volkoren stal naast andere emotiebands als At The Close of Everyday of Bauer. Een eigenzinnige, softe stijl waarbij de broze zang van Lydia Van Maurik-Wever en Arjen Van Dijk (This Beautiful Mess) zich aftekent tegen zacht, akoestisch gitaar- en pianowerk siert Brown Feather Sparrow. Helaas wordt op deze cd niet altijd gedacht om ook spanning en afwisseling in te bouwen, waardoor hij niet geheel tot zijn recht komt.
Met mooie, karikaturale tekeningen, een dromerige uitstraling en een zorgeloze titel voorspelt dit plaatje alvast veel goeds. De broze, introverte muziek die Brown Feather Sparrow een uurtje lang presenteert, getuigt dan ook van een poëtisch sterke ziel en een rijke fantasie. Nummers die als de eenvoud zelve opgebouwd zijn rond een karige basisstructuur worden verrijkt met een eerlijke, lieflijke woordenstroom, afkomstig uit de pen van singer/songwriter Lydia. Zo nodigt afsluiter 'Enjoy this Day with Me' werkelijk uit om heerlijk te genieten van de alledaagse schoonheid der dingen ("There's no story to be told / all is new and waiting to unfold"). Helaas bekrachtigt de muziek niet altijd dit gevoel. Hoewel de flirt tussen gitaar en piano voorzichtig ingekleurd wordt met ondermeer rhodes, harmonium, ukelele, accordeon en xylofoon, wringt de vocale invulling al te vaak. Waar Lydia en Arjen zich profileren als een heus zangduo, vloekt hun samenwerking doordat de mannenstem te zwak overkomt en de vrouwenstem zich soms valselijk in de hoge regionen wurmt. Dat maakt dat het totaalgeluid een tekort vertoont aan lage bastonen, waardoor de plaat na verloop wat begint te zeuren. Zelfs prachtig drumwerk van Job Verhoog zoals een vrolijk applaudisserend ritme in 'Tabitha' kan dit gevoel niet ontkrachten. Dat is natuurlijk geenszins de bedoeling, want wanneer de fragiele liedjes van Brown Feather Sparrow apart beluisterd worden, geven ze blijk van een verborgen schoonheid. Zo kabbelt het karig ingevulde 'Great Art Thou' onder een wandelende piano rustig en traag voort, maar blaakt het tevens van inhoudelijke kracht dankzij lager gezongen, fijngevoelige partijen van de frontvrouw. Een melancholisch harmonicaspel vervolledigt de sterke emotie van dit nummer.
Frontvrouw Lydia Van Maurik-Wever is goed op weg om van Brown Feather Sparrow een gevestigde waarde te maken in Nederland. Haar kwaliteiten om intieme, eenvoudige nummers te schrijven werpen duidelijk vruchten af. Helaas wordt die kracht op papier in de studio niet optimaal uitgespeeld. Een té beperkte vocale invulling en een te sterke monotonie maken het moeilijk om deze schijf twaalf liedjes lang te laten uitzingen.
Meer over Brown Feather Sparrow
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
