Het is niet eenvoudig om er nog wijs uit te geraken: de Canadese bende van Broken Social Scene laat zich met plezier vermengen met leden van Feist, Do Make Say Thing, Metric, The Dears en andere artistieke vrienden en tracht doorheen de wirwar van muzikale ideeën het roer recht te houden. Dat weerspiegelt zich rechtstreeks op deze derde plaat, domweg 'Broken Social Scene' geheten. Waar dit vijftal zich in het verleden nog linkte aan de bloeiende postrockscène uit Toronto (Constellation), wordt nu meer de klemtoon gelegd op een indie-uitstraling. Deze bende zou echter zijn naam niet waarmaken, moest ze zich beperken tot eenvoudige popliedjes. Met een overdaad aan impressies is deze plaat opgesmukt tot een bombastisch en overdonderend eindresultaat.
De Broken Social Scene, die meer als muzikale familie dan als groep naar buiten wenst te komen, beantwoordt geheel aan de huidige trend van 'information overload'. Een uurtje muzikale beleving doet al gauw snakken naar een rustige parkwandeling of een eindeloze blik over de golvende zee. Met titels als 'Our Faces Split the Coast in Half' of 'Finish Your Collapse and Stay for Breakfast' is al meteen duidelijk dat het hier niet om een brok hapklare muziek gaat. Zelfs eenvoudige en leuke liedjes als 'Handjobs for the Holidays' zijn omringd met zo'n wirwar van geluiden, dat doorheen de bomen het bos nauwelijks meer te onderscheiden valt. De basis ligt steeds in een eenvoudige melodie en een vlot popidee. Zo werkt 'Ibi Dreams of Pavement (A Better Day)' als een doodeerlijk en aanstekelijk rocknummer, maar wordt het met schelle klanken en reverbeffecten verdoezeld om uit te monden in een orgasme van brassband-, gitaar- en symfoniewerk. 'Windsurfing Nation' baadt dan weer mooi in het postpunkpoeltje, maar is dankzij ondefinieerbaar gerommel en gerammel uitgegroeid tot heuse gitaargabbermuziek. Zo is deze plaat een geheel van erg complexe muzikale partijen die steevast de mooie liedjes van Broken Social Scene trachten te maskeren. Veel schuifelend cimbaalwerk en bobbelende klanken zorgen ervoor dat het lijkt alsof er meerdere songs tegelijk gespeeld worden. Doordat alle klankpartijen (variërend van paukenslagen en klokkenspellen tot koperblazers en abstracte elektronische loops) op een gelijk niveau zijn geplaatst, ontstaat een heuse warboel van impressies en details. Een verhaallijn in dit schijfje is dan ook moeilijk te ontwaren. Of dit nu een slechte zaak is, is de vraag. Dankzij een perfect uitgekiende opbouw, zorgvuldig in mekaar geschoven geluidspuzzels en de tijd voor elk nummer om zich te ontluiken, blijft deze cd wel erg lang boeien. Een arsenaal aan nieuwe details openbaart zich elke luisterbeurt weer. Verder gaat het hier toch ook niet om zo'n pure chaos. De muzikale genialiteit van deze band primeert, ware het niet dat deze plaat een snel verzadigingspunt bereikt. Broken Social Scene doet echter erg druk en balanceert voortdurend op de draad van de overdaad.
Het was beter geweest als deze bende veertien tracks had beperkt tot de aangename tien. Genialiteit of overmoedigheid: het is in dit geval helemaal niet gemakkelijk te bepalen. Feit is wel dat Broken Social Scene ofwel felle voorstanders, ofwel geheide tegenstanders zal kennen en dat is voor een generatie muzikale vrienden toch een mooi uitgangspunt.
Meer over Broken Social Scene
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
