Met de Duitse rietblazer Peter Brötzmann, de Belgische pianist Fred Van Hove en de Nederlandse percussionist Han Bennink is op deze cd niet alleen een internationaal, maar ook een allstartrio van de vrije improvisatie aan het werk. Drie verschillende karakters die elkaar van het veelvuldig samenspelen ondertussen beter kennen dan hun eigen familieleden. Jammer genoeg staat dit hier niet zomaar garant voor vuurwerk. Daarvoor zijn de persoonlijkheden soms iets te verschillend. Vooral Van Hove valt op met soms heel melodische passages en zelfs klassieke akkoorden, een 'mooi' effect dat nog versterkt wordt door de naïeve, tingelende klank van de celesta. Zijn referenties naar walsjes, caféblues, jazzy walking bass-partijen en country mogen dan aangenaam zijn voor het publiek, met name Peter Brötzmann weet er vaak geen blijf mee. De saxofonist speelt eerder abstract en met massa's energie. Dit maakt dat de Duitser en Belg elkaar zelden vinden. Het gevolg zijn dan losse flodders zonder verhaal die de muziek op de zwakste momenten als een onevenwichtige samenraapsel doen klinken.
Bennink van zijn kant lijkt wel te bemiddelen tussen de twee uitersten en hij slaagt er wonderwel in met allebei mee te spelen. Zijn gevoel voor humor is daar niet vreemd aan. Naast massa's percussie (o.a. 'home-made junk') levert hij ook stapels bizarre geluidjes af: van tjilpende klanken en doedelzakachtige harmonicadreunen tot bevende trompetachtige geluiden en een lang zoemende, didgeridoo-achtige tonen. Vocaal laat hij zich opmerken door te roepen, te schreeuwen, te boeren, te grommen als een cartoonfiguur en al jodelend het mekkerende geluid van Brötzmann te imiteren. En wat te denken van de zelfgebouwde klarinet waarmee hij (in duo met Brötzmann op 'klassieke' klarinet) de tolerantiegrens van de schrilheid ver achter zich laat in 'Konzert für 2 Klarinetten'. Het vertrekken vanuit stilstand, samen geleidelijk aan in beweging komen en terug stilvallen laat hier horen dat er wel degelijk muzikale communicatie aanwezig is. Dit valt ook te horen in andere tracks wanneer Brötzmann en Bennink (met vernietigend cimbaalwerk) samen extatische climaxen opzoeken.
Gelukkig zijn er ook momenten dat het volledige trio functioneert, zoals in het middendeel van 'Gere Bij' waar sax en percussie over een virtuoze pianosolo heen marcheren. Of in 'Donaueschingen For Ever' waar een wild ratelend celesta wordt gesteund door al even losgeslagen percussie, terwijl het gorgelen van de klarinet het prentje volledig maakt. Jammer genoeg zijn er van dit soort momenten net iets te weinig om de cd te verheffen tot het niveau dat van deze drie heren normaliter verwacht mag worden.
Meer over Brötzmann / Van Hove / Bennink
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
