Op Medicina zoekt het Duitse freejazzicoon Peter Brötzmann het noordelijk. In een trio met Peter Friis Nielsen op elektrische bas en drummer Peter Uskyyla laat de Duitse rietblazer geïmproviseerde muziek horen die meer dan eens stevig knipoogt naar de (jazz)traditie. Vooral Brötzmann zelf is daarbij in heel thematische doen. Geregeld werkt hij hier met basismotiefjes die hij gaat herhalen en variëren om er dan later van weg te vliegen, soms recht in de armen van een nieuw thematje. Bovendien laat hij naast het hoog tjilpen en jankend jodelen ook melodieën horen. Soms zuiver gespeeld, dan weer net te hard aangeblazen zodat de muziek gaat kreunen, maar meestal zodanig dat hij snel langs de noten scheert zonder ze echt te raken. Het resultaat zijn dan spookachtige beboplijnen waarvan alleen de contouren zichtbaar blijven.
Ook Uskyyla is niet vies van herkenbaar materiaal en gooit er af en toe herkenbare formules tussen. Zo vervaagt de grens tussen net niet of net wel regelmatige patronen, waardoor Uskyyla laat horen dat hij geen klopmachine is. Het geluid van het trio wordt volledig gemaakt door de laag ronkende bas van Peter Friis Nielsen die muzikaal moeilijker verstaanbaar is. Met zijn geluid zit hij namelijk af en toe in het vaarwater van dat van Brötzmann, waardoor zijn bijdrages soms weggestopt klinken. Meer dan eens geeft hij de indruk van dicht tegen een klassieke walking bass lijn aan te zitten, een effect dat door zijn trefzekere intonatie versterkt wordt.
Het triospel dat op 'Medicina' te horen is, is dus bij momenten gemakkelijk vatbaar, maar mist daarbij grote dramatische gestes. Voorzetten en antwoorden zijn eerder zeldzaam en slechts sporadisch wordt er expliciet op mekaar ingepikt. Hierdoor lijken de drie soms elk hun eigen verhaal te doen, waardoor de cd nooit de magische symbiose krijgt van Brötzmanns Sonore trio (met Ken Vandermark en Mats Gustafsson). Toch hebben de verschillende nummers op deze cd een eigen karakter. De klassieke bluesstructuur van 'Hard Times Blues' is een verrassend vertrekpunt voor vrije improvisaties. Jammer is echter dat deze track eindigt met een muzikaal onverklaarbare fade out. Heel uiteenlopend zijn 'Here and Now' en 'Bones and Beans'. Het tweede nummer begint als een waggelende mars, één van de weinige situaties op deze cd waarbij Brötzmann – te horen op de scherp klinkende tarogato – de structuur even verlaat om zich exclusief op klank te focussen. In 'Here and Now' klinkt zijn altklarinet dan weer uiterst zacht in een trage, zuiver gespeelde melodie. Gecombineerd met een warme bas en geborstelde drum, zorgt dit voor een film noir sfeer. Zij het dan af en toe met bubbels van bas en drum.
De jazztraditie wordt het duidelijkst op het knappe, bijna een kwartier durende 'Some Ghosts Step Out'. Tot twee maal toe wordt Uskyyla alleen gelaten, waarna Brötzmann telkens inzet met een eenvoudig, overstuurd aangeblazen thema in de beste Albert Ayler traditie. Hier ontwikkelt zich haast een spel van thema en solo's, waarbij Brötzmann op het einde toch helemaal vrij de hoogte in vliegt.
Meer over Brötzmann / Friss Nielsen / Uuskyla
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
