Waar Gert Keunen toch zijn inspiratie haalt om titels voor zijn platen te verzinnen; het blijft een raadsel. Na 'Cucumber Lodge' komt deze journalist, labelbaas, artiest en auteur met 'Scarlett Road House' op de proppen: een plaat die zowel muzikaal als qua titel sterk afwijkt van dat mooie loungedebuut van twee jaar geleden. Ditmaal is Briskey immers zijn inspiratie gaan zoeken in oude detectivefilms en donkere cultfilms ofte de 'film noir'. Samen met een rijk arsenaal aan samples vormen jazz en bigbandmuziek in een modern dansjasje de rode draad. Deze sfeervol geïllustreerde plaat zou dus een mooie bijlage kunnen vormen van een heerlijk oude maffiafilm, ware het niet dat het wel erg veelvuldig gebruik van blazers nogal agressief om aandacht vraagt.
'Scarlett Road House' opent in volle glamour met een heerlijke, gedreven loungejazztrack. Dankzij de felle stem van Dorona Alberti biedt 'Terra Nova' de luisteraar een pracht van een verwelkoming om deze sfeerplaat in zich op te nemen. Vanaf dan is het een uurtje swingen op vlotte triphop- en breakbeats, maar vooral op heerlijke jaren'50-blazers en –stemsamples en groovy baslijnen, allen ondergebracht in een zwoele, sensuele ballroomsfeer. Zo valt het broeierige 'You've Got Some (Under the Sofa)' in een vibrerend intermezzo waarbij de gedempte trompet van Bart Maris (Flat Earth Society) en de sax van Nicolas Roseeuw (Fukkeduk) een heuse soleerstrijd tegen mekaar voeren, terwijl de rest van dit uptempo nummer teert op de heerlijk vibrerende stem van Dorona. Het tragere 'La Stupenza' biedt dan weer een sfeervol stukje met een hobbelende hoorn waardoor trompetvlagen zweven en filmische samples in flarden voorbijvliegen. Toegegeven, het klinkt zeker niet altijd even heet en zweterig. Zo dreigt een overdaad van instrumentale partijen en verschillende thema's 'Blind-Sided Caboodle' te verdoezelen. Briskey blijft heer en meester in het knip- en plakwerk en doet met een mooie cocktail van live instrumenten en programmeerwerk onthutsende dingen, maar steekt zichzelf soms voorbij door een overdaad van invalshoeken. Het dreigement van een te grote drukte blijft steeds aanwezig en het zou welkom zijn om even stoom af te kunnen blazen. Verder blijft heel deze plaat wel wat in diezelfde teneur zitten. Briskey zorgt voor een warm, vlot en vaak dansbaar kader waarbij schuifelende ritmes en zwoele blazers voor een leuke sfeer zorgen en lekker door mekaar rommelen. Aangevuld met sexy vrouwelijke zangfrasen biedt dit geheel een mooie identiteit. De elf tracks op dit schijfje zijn onderling echter nogal inwisselbaar, waardoor deze cd echt als een soort filmsoundtrack overkomt. In dit opzicht is het afsluitende 'Humphrey's Donut' nog wel een leuke verademing. Dit wandelende jazznummer is door acteur Vic De Wachter ingesproken en is niet minder dan een tekstuele opsomming van een veertigtal filmtitels waarin Humphrey Bogart speelde.
Briskey breit met deze plaat een mooi nieuw hoofdstuk aan de Vlaamse jazzdancescène. 'Scarlett Road House' is een fijn staaltje knipwerk, maar ademt vooral een stevige livesfeer uit dankzij de vele bijdragen van blazerpartijen. Die laatste zorgen overigens zowel voor een zweterig als een vooroorlogs kader, dat volledig weerspiegeld wordt in de hoes van deze cd: de warme gloed van een ondergaande zon zet zich door in een oude foto van een herenfanfare. Een tikkeltje meer kalmte van die zonsondergang had misschien nóg meer kunnen overtuigen.
Meer over Briskey
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
