Labelmanager/programmator/journalist/docent/schrijver Gert Keunen mag dan al lang geen onbekende naam meer zijn in het Belgische muziekwereldje, voor het grote publiek zou hij wel eens snel 'de man achter Briskey' kunnen worden. Zijn jazzdance met vrolijke scheuten latin en house biedt hiervoor alle mogelijkheden, de muziek werkt immers vaak heel aanstekelijk. Gedragen door een groovende baslijn van Charles Nagtzaam worden bijdrages van trompettist Bart Maris, saxofonist Alexander Beets en vocaliste Dorona Alberti bijgekleurd door de keyboards, het fluitspel en de samples van Keunen. Stoten of riffs van bigbandsecties, klarinetten, een klokkenspel en zelfs een enkele hiphopgroove borrelen op de vierkante housebeat en de latin percussie. De sporadisch aanzwellende strijkers buigen de sfeer af naar die van oude spionagefilms en wanneer er dan nog pruttelende keyboards bij komen, wordt de ambiance van een James Bond actiescène opgezocht.
Het programmeren van de verschillende elementen werd door Keunen duidelijk met oor voor detail gedaan. De drumpartijen hebben soms een geweldig livegevoel en de arrangementen veranderen voortdurend: kleine samples voeren de boventoon, loops zijn niet meteen te vinden en nieuwe klanken schuiven permanent binnen terwijl anderen wegglijden. Het gebruik van effecten als dof-helder tegenstellingen en een enkele elektronische manipulatie zijn bijzonder subtiel. Door deze permanente bijkleuringen gaan de nummers steeds op en neer, echter zonder naar een grote climax toe te werken. Op zich geen probleem, ware het niet dat de nummers hierdoor soms uitgemolken of richtingloos gaan klinken, waardoor het de cd toch wat aan punch ontbreekt. Een probleem dat verstrekt wordt door de beperkingen voor de livemuzikanten. Die mogen nooit echt door- of uitspelen, wat hun bijdrages fragmentarisch of neuzelend houdt. De mogelijkheid tot dansen of relaxen komt daarmee niet in het gedrang, maar een boeiende luisterervaring van begin tot het einde zijn de meeste nummers niet te noemen.
Wanneer nummers als 'La Darsena' of 'Caffe Cino' dan nog eens te houterig of net te traag klinken en daardoor niet willen swingen, zakt de soufflé helemaal in. In de nummers die wat steviger doortrekken, werkt de zaak wel ... en hoe! Als halverwege 'Lovelier Without Make-Up' elektronisch plopperende geluiden en een sappige blazersectie worden bovengehaald, begint de muziek te ronken en ontstaat een funky geluid. Openingstrack 'Galactic Jack' wordt zelfs ronduit onweerstaanbaar wanneer dreunend knetterende keyboards het arrangement opentrekken van housy naar vettige elektro. Van dit soort assertiviteit heeft 'Cucumber Lodge' echter net te weinig in huis om onvergetelijk te zijn. Al zal men het dansgrage publiek daar voor geen meter over horen klagen.
Meer over Briskey
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
