Door twee albums tegelijk uit te brengen heeft Bright Eyes, de groep rond Conor Oberst, al meteen zijn stempel gedrukt op het begin van 2005. De twee platen klinken nochtans heel verschillend. In 'Digital Ash in a Digital Urn' ligt de nadruk meer op de productie en de band die hem omringt. Deze 'I'm Wide Awake, It's Morning' daarentegen is eerder een folkplaat in het verlengde van de Bright Eyes die we tot nu toe kenden: zachte, speelse folk, waarin de herkenbare stem van Oberst een hoofdrol opeist. Op het eerste zicht lijkt er niets nieuw onder de zon.
Toch verschilt 'I'm Wide Awake' wel degelijk van zijn voorgangers. Door zich te laten assisteren door figuren als Jesse Harris (gitarist bij Norah Jones) en countrylegende Emmylou Harris lijkt Bright Eyes af te stappen van het speelse en zich met meer sérieux te willen profileren. Een mooi voorbeeld van de nieuwe lijn is het wondermooie 'We are Nowhere and It's Now'. Begeleid door een akoestische gitaar, banjo en eenvoudige drum, begint het nummer als een klassieke Bright Eyes song. Oberst klinkt als vanouds: zijn beverige, breekbare stem tilt het nummer schijnbaar moeiteloos naar een hoger niveau. Hij blijft één van de sterkste zangers uit de indiescène. In het refrein trekt de tweede stem van Emmylou Harris de aandacht naar zich toe. Al klinkt het alsof zijn oma ook van de partij is, de combinatie van de twee stemmen werkt wonderwel. De kracht van de melodie wordt benadrukt en het nummer krijgt een donker en tijdloos karakter. De korte trompetsolo erna zet het vakmanschap dat van deze plaat afstraalt nog eens extra in de verf. De productie is dan ook duidelijk beter verzorgd dan op de vorige albums. De akoestische sound is bijzonder helder en warm en vormt een ideale begeleiding voor Obersts stem. Hetzelfde vinden we terug in 'Old Soul Song': met pedal steel, verschillende lagen gitaar en drum wordt een knappe sfeer gecreëerd. Oberst wil in ware songwriterstijl een verhaal vertellen. "And there were barricades to keep us of the street. / But the crowd kept pushing forwards, / 'till they swallowed the police. / Yeah, they went wild." In het tweede refrein schiet het nummer in een hogere versnelling met een actievere drum en trompetten, die een grootse finale aankondigen waarin Oberst emotioneel schreeuwend zingt en zijn woorden lijkt uit te spuwen. De combinatie van de glasheldere trompetten en Obersts pathetische uithalen, levert een mooi hoogtepunt in het album. Toch kan hij het ook nog sober, zoals single 'Lua' bewijst. Enkel begeleid door een gammel klinkende gitaar, slaagt Bright Eyes er in meer dan vier minuten te overtuigen. De schoonheid van het nummer zit deels in de eenvoud ervan vervat. Idem voor 'Land Locked Blues', een duet met Harris, waarin precies door het gebrek aan franjes de twee stemmen tot hun volle recht komen. Dit zijn echter geen instant hits: het duurt een aantal luisterbeurten voor de kracht van de nummers doordringt.
Met deze 'I'm Wide Awake, It's Morning' slaat Bright Eyes voorzichtig een nieuwe richting in. Dat hij daarbij lichtjes wegschuift van de lofi indiefolk van zijn vorige albums, mag echter geen bezwaar zijn: dit is geen commercieel compromis, maar gewoon een mooie uitwerking van zijn ideeën. Met dit album balanceert hij op de rand van bredere erkenning, iets wat iemand met zijn talent zeker verdient.
Meer over Bright Eyes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
