Bridget Hayden speelde tot 2006 als violiste in het beruchte Britse noise/dronerockcollectief Vibracathedral Orchestra. Ze verliet de band omdat ze haar bijdrage in het groepsgeluid te beperkt vond én omdat ze gitaar wou spelen en daarvan zaten er in Vibracathedral Orchestra al genoeg. Na tal van samenwerkingen en vele concerten is dit album haar eerste volwaardige solowerk.
Opener 'Silk Wheels' is nietsverhullend over Haydens muzikale intenties. Een brede gitaarmuur dendert nors almaar door en door. De gitaarklanken zijn grondig door de delay- en de distortionmolen gedraaid en zorgen voor een rauw, haast industrieel aandoend totaalgeluid. Hayden houdt duidelijk niet van een gepolijst en opgekuist geluid en ruis is voor haar een wezenlijk onderdeel van haar muziek. En waar vele bands feedback, huilende gitaarklanken en versterkgepiep kunnen missen als kiespijn, integreert Hayden deze maar al te graag in haar geluidscollages. De nummers kennen nauwelijks een opbouw en zijn waarschijnlijk stukken die geknipt zijn uit langere opnamesessies. Een dergelijke berekende nonchalance, de onconventionele aanpak en het lofi-karakter van de opname zorgen voor een onwerelds gevoel en de strompelende, onverstoorbaar doordeinende ritmiek, bedolven onder de noise, werkt hoogst verslavend. Haar ijle stemgeluid in de achtergrond zorgt voor de finishing touch. Net een Sirene die in nood verkerende schepen naar verraderlijke klippen leidt. 'Breaking' trapt zowaar nog agressiever af. Een grimmige gitaardistortion baant zich ruw een weg doorheen de buizen van eustachius van de luisteraar om ongevraagd diens zenuwcellen te overbelasten. Bovenop dit noisegeweld weerklinkt een zeurderig, haast vals gestemde gitaar die almaar klagend en jammerend uit de hoek komt. Zeker op basis van dit subliem nummer is het niet vergezocht haar klank en aanpak te vergelijken met de Nieuw-Zeelandse dronerockers van The Dead C. De output van Matthew Bower (Skullflower, Hototogisu) is een andere referentie. De zwaarste brok om door te slikken is ongetwijfeld 'Trash Momentoes' door de monotone, tegendraadse repetitiviteit van een circulaire gitaarriff die almaar door en door blijft gaan. Wie niet vertrouwd is met dit soort muziek zou Hayden (en haar fans) rijp verklaren voor een bezoek aan de psychiatrie.
Maar Hayden slaat niet enkel, ze zalft ook. Het album bevat dan ook evenveel rustpunten als explosieve uitspattingen. Zwart en wit, yin en yang zowaar. Breekbaar is het eerder minimalistische 'Lost Chart’, met in reverb gedrenkte vocalen en gitaarklanken. Mysterieus is dan weer 'Pale Skin' met een vaag weerkerend thema dat is omhuld met een nevelige damp van uitwaaierende gitaarklanken. In het afsluitende 'Waste' klinkt enkel nog een sober, ritmisch gepluk aan een snaar en treedt Haydens ijle, hoge stemgeluid naar de voorgrond. Subtiele delay-effecten vervolledigen deze mooie track. Voor wie Hayden dit jaar op het Kraak-festival bezig zag, komen deze ingetogen passages niet als een verrassing . Toen speelde ze enkel akoestische gitaar in combinatie met haar dromerige zang.
Ze heeft haar tijd genomen om haar eerste langspeler uit te brengen maar met 'A Siren Blares In An Indifferent Ocean' levert Bridget Hayden een fascinerend en hoogst persoonlijk meesterwerk af. Eentje voor de eindejaarslijsten en een knaller van formaat voor het Kraak-label.
