De legendarische producer Brian Eno is allesbehalve een onbekende in de populaire en experimentele muziekwereld door zijn werk bij Roxy Music en zijn productie bij wereldartiesten als Talking Heads, U2, David Bowie, Peter Gabriel, Radiohead, John Cale en recent Paul Simon. Maar de man doet ook meer dan muziek maken: de dvd '14 Video Paintings' brengt twee experimentele avant-garde kunstgrepen van Eno uit de jaren tachtig samen. De man kwam namelijk op het idee om lange sequensen van quasi stilstaande beelden te filmen met een camera waarvan de lens verschenen was door de zon, met talrijke psychedelische kleurovergangen als gevolg. Ook filmde Eno alles verticaal, waardoor men televisietoestellen op de zijkant moest draaien om het werk deftig te kunnen bekijken. Dit idee werd vrijwel onmiddellijk populair en dus ook gebruikt op verschillende vooruitstrevende kunsttentoonstellingen in Amerika.
Een eerste werk is 'Thursday Afternoon' uit 1984. Eno filmde zeven licht erotische en zeer suggestieve opnames van zijn vriendin Christine Alicino, die enorm kleurrijk zijn en soms minutenlang stilstaan, dan weer versneld of vertraagd worden. Doordat Eno het beeld verticaal zette en door middel van kleine ingrepen de kleuren alle kanten kon laten uitgaan, noemde hij zijn techniek ook 'video painting'. Aangezien de man ook de vader van het ambientgenre mag genoemd worden, was het hem logischerwijze meteen duidelijk welke soundtrack hij nodig had. Met de nodige ambientmuziek op de achtergrond vormt dit werk een zeer sferisch en rustgevend kunstzinnig geheel.
Het tweede deel is getiteld 'Mistaken Memories of Mediaeval Manhattan' uit 1980-81: dit werk, bestaande uit zeven lange opnames die Eno maakte vanuit zijn dakappartement in New York, is een poging om de onvoorspelbare dingen vast te leggen die de rustige daken van een drukke grootstad bevolken: regen, vogels, wolken... Eno's idee was niet om een bewegend beeld te presenteren aan een stilzittende kijker, maar net andersom. De muziek die bij dit werk gebruikt werd, is genomen uit Eno's eerste ambientalbum 'Music for Airports' (1978) en zijn vierde werk uit die rij 'On Land' (1982). Wederom is het resultaat erg experimenteel maar daarom zeker niet oninteressant of onorigineel.
Brian Eno ziet video als een medium om foto's en schilderijen mee te laten bewegen. De enorm lichtgevoelige camera die hij gebruikt om rustige en traag bewegende beelden vast te leggen, geeft het geheel een warrige en dromerige indruk, die voor hem belangrijker is dan een gedetailleerde perceptie. De minimalistische sfeermuziek sluit naadloos bij het geheel aan en hoewel het begrijpelijk is dat Eno's visuele collages vooral populair waren in kunstkringen in de jaren tachtig, komen ze anno 2006 niet perse verouderd over. Het verrassende is er twintig jaar na datum wel volledig af, maar het is duidelijk dat Eno voor zijn tijd een relatief originele impressionistische techniek presenteerde.
Meer over Brian Eno
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
