Na de split van Suede, ooit één van de vaandeldragers van de vooral in de jaren negentig hoogtij vierende Britpop, richtte Brett Anderson The Tears op. Het opvallendste aan die groep was hun gitarist: Bernard Butler, ooit met slaande deuren uit Suede gestapt en na jaren van 'koude oorlog' opnieuw door Brett in de armen gesloten. Verder dan een aardige debuutplaat en wat bescheiden succes kwamen de heren echter niet. Brett besloot vervolgens om solo verder te gaan en bracht in 2006 zijn naar zichzelf genoemde solodebuut uit. Het resultaat was een wat flauwe en depressieve popplaat van een aan de teksten te horen getormenteerd artiest. Ondertussen gaat het Brett Anderson heel wat beter af en heeft hij naar eigen zeggen de liefde van zijn leven ontmoet. Geen wonder dus dat hij op zijn nieuwe soloplaat 'Wilderness' heel wat optimistischer voor de dag komt.
Niet alleen tekstueel is er het een en het ander veranderd, maar ook muzikaal voerde Brett Anderson een drastische koerswijziging door. Hij begeleidt zich op dit nieuwe werkstuk bijna uitsluitend op piano, al is hier en daar is een licht streepje akoestische gitaar gitaar, keyboard en percussie te horen. Celliste Amy Langley zorgt verder voor de enige begeleiding. Hierdoor hoor je een ingetogen Brett Anderson, waarbij de focus – nog meer dan bij vorige releases - op zijn typische stemgeluid komt te liggen. Negen rustige en zachtjes voorbijglijdende nummers lang bezingt hij de liefde en zijn nieuw gevonden innerlijke rust. Dit komt nog het meest tot uiting in het nummer 'Blessed': "Yes, I am blessed" herhaalt hij hierin een aantal keer.
Twee van de negen nummers laten een iets ander geluid horen dan louter de combinatie piano / cello. Op 'Clowns' laat Brett de piano even links liggen en begeleid hij zichzelf op de akoestische gitaar. Ook op 'Funeral Mantra' doet hij dit, en in combinatie met wat zachte achtergrondzang (alhoewel, neuriën is hier meer op zijn plaats), wat zachte percussie en af en toe een lichte en goed getimede tik op een belletje doet dit nummer heel erg Oosters aan. Hoogtepunt van de cd is evenwel 'Back to You', een duet met Emmanuelle Seigner. Die, na wat opzoekwerk, een Franse actrice en tevens de vrouw van Roman Polanski blijkt te zijn. Haar Engels met Franse tongval doet heel erg denken aan dat van Charlotte Gainsbourg, welke perfect werkt in combinatie met het warme stemgeluid van Brett.
Brett Anderson heeft op deze nieuwe plaat duidelijk een nieuwe weg ingeslagen. Door de muziek te beperken tot louter piano, cello en wat akoestische gitaar krijgt zijn voornaamste troef, zijn stem, bovendien voorrang op al de rest. 'Wilderness' is hierdoor een warme luisterplaat geworden die goed van pas komt tijdens deze koude en kille herfstdagen. Een goede timing is soms alles.
Meer over Brett Anderson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
