Het nieuwste album van Brad Mehldau werd in de pers aangekondigd als de plaat waarmee de Amerikaanse pianist definitief de intellectuele jazz achter zich zou laten. Met zijn vaste trio en gastmuzikanten Joshua Redman (met zijn beste performance ooit op cd vastgelegd) en drummer Matt Chamberlain wilde Mehldau deze keer iets méér doen. Qua opzet is 'Highway Rider' zodoende een ode aan het Amerikaanse continent geworden, een programmatisch idee waarvoor een van de meest succesvolle jazzpianisten van de jongere generatie ook een orkest met strijkers kon overtuigen om mee te spelen. Dat concept ziet men sedert 1950 al opduiken in de jazz, veelal met een nogal melig en dus niet bijster interessant resultaat.
Mehldau zou Mehldau echter niet zijn, mocht hij de formule niet kunnen verzilveren tot een gouden medaille. De strijkarrangementen zijn bijzonder intelligent en smaakvol, de solo's van alle (!) muzikanten zijn telkens top en ondanks het feit dat de sound duidelijk herkenbaar blijft, heeft Mehldau zichzelf toch weer grondig vernieuwd. Waarom is dit dan de plaat waarmee Mehldau zich van de "meer intellectuele jazz" afkeert? Omdat het boekje deze keer geen melding maakt van partituren van Schubert of Mahler, waarmee Mehldau vroeger wel eens durfde uitpakken. Eerlijk gezegd maakte dat het boekje voor de doorsnee jazz-liefhebber juist interessanter. Dat een schare critici zich stoorde aan die zogezegde pretentie (wie de man aan het werk zag, ziet in een oogopslag hoe bescheiden hij is), mag absoluut geen weergave zijn van wat Jan met de pet daarover denkt.
'Highway Rider' is immers nog steeds "intellectueel", zonder het woord hier als scheldwoord te hanteren. Mehldau werkt met leidmotieven, maakt voortdurend muzikale mopjes en houdt zelfs zijn voicings ongewoon interessant. De grote meerwaarde ligt echter besloten in de dubieuze figuur Joshua Redman, die hier echter volledig weet te overtuigen. In een nummer als 'Don't Be Sad' ligt de waarde van de cd in feite volledig besloten. De langzame opbouw, het briljante soleerwerk en de intensiverende strijkers maken het tot een nummer om opnieuw en opnieuw te draaien. En zo staan er wel meer op dit schitterende plaatje dat niet in een gemiddelde collectie mag ontbreken.
Meer over Brad Mehldau
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
