Born Ruffians is een indietrio afkomstig uit het Canadese Toronto. De groep brengt basic gitaarrock die sterk doet denken aan kwintessentiële alternatieve bands als Pixies, Modest Mouse en recenter het onvolprezen Wolf Parade. Dit debuutalbum herbergt fijne, enthousiaste popsongs die degelijk zijn uitgewerkt maar vooral heel goed klinken.
Dit laatste is meteen de grote kracht van 'Red, Yellow & Blue': de onberispelijke productie van Rusty "Saphire" Santos (Animal Collective, Panda Bear, Grizzly Bear) zal veel luisteraars behagen. Het trio van bas, drums en gitaar is strak wanneer het moet en speels wanneer het kan. Door een zeer efficiënt gebruik van hun instrumentale en vocale capaciteiten klinken ze bovendien vaker als een druk zestal. Met zijn nerveuze jankzang doet frontman Luke Lalonde echter krek hetzelfde als zijn illustere collega's bij Modest Mouse en Wolf Parade – op zich niets mis mee, maar eenmaal de vijfentwintig gepasseerd mag men van een artiest toch verwachten dat hij zijn eigen stem heeft gevonden – of althans harder begint te zoeken. Bij uitbreiding is Born Ruffians moeilijk een originele band te noemen: ook op muzikaal vlak hebben de Canadezen de mosterd zo openlijk bij de hoger genoemde groepen gehaald dat dit debuut al na enkele beluisteringen zijn smaak verliest. Er zijn gelukkig een handvol uitzonderingen: songs als 'Humming Bird', het heerlijk rondhotsende 'Badonkadonkey' en het ontroerende 'Foxes Mate for Life' liggen onmiddellijk goed in het oor en zullen wellicht blijven boeien. Daarmee is echter het beste werk de revue gepasseerd en hoewel 'Red, Yellow & Blue' zelden echt irriteert (zoals met de oersaaie afsluiter 'Red Elephant') blijft er van de resterende songs nauwelijks iets hangen. Qua enthousiasme en joie de vivre moet Born Ruffians niet onderdoen voor pakweg het New Yorkse Vampire Weekend, maar net zoals bij diens debuut is 'Red, Yellow & Blue' zijn glans snel verloren en slaat de sympathie al gauw om in verveling en onverschilligheid.
Het grote probleem met 'Red, Yellow & Blue' is zijn relatieve gezichtsloosheid. Na herhaalde beluisteringen zal men blijven denken: "Born Ruffians? Ach ja, die jolige Canadezen die een beetje klinken als die en die groep...". Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn en wie weet had een iets avontuurlijker aanpak voor boeiender resultaten gezorgd. Desalniettemin is dit een degelijk in elkaar gestoken album met een paar puike, memorabele tracks.
Meer over Born Ruffians
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
