Het epische metalgezelschap rond gitarist/meesterbrein Oystein Brun is flink op dreef: niet alleen was vorig album 'Universal' voor een gedeelte een terugkeer naar de glorieuze sound van voorheen, de bijdrage van voormalig bassist/zanger ICS Vortex smaakte naar meer. Nu blijkt dat Vortex teruggekeerd is op het oude nest en heeft Brun zowaar een knaller van een plaat gemaakt die alle geniale elementen van dit unieke combo op de spits drijft. Faut le faire.
Borknagar mag dan al de wortels in de black metalbeweging hebben, echt black metal speelde de band nooit. Daarvoor was de hang naar aloude tradities en melodie net iets te groot. De laatste jaren (misschien onder invloed van zanger Vintersorg?) begon de band steeds meer progressief te werk gaan. Dat zorgde voor een verdieping van de totaalklank, maar ook voor een moeilijker karakter van het geheel. Nu is echter alles in evenwicht: de aandacht voor intricate songstructuren en verrassende plotwendingen is nog steeds aanwezig, maar de rauwheid wordt opnieuw in de epiek binnengeloodst en dat geeft vonken.
Al meteen van bij 'Epochalypse' zet de groep de toon: snelle en scherpe passages krijgen onderbrekingen door zalig meanderende melodieën (met extra aandacht voor het geweldige toetsenspel van Lars Nedland, tevens actief bij Solefald). De vocale aanpak is ruimer dan ooit: zo neemt Vintersorg zowel de ijselijke schreeuwen als de cleane passages onder handen, daarbij sterk afgelost door ofwel Vortex ofwel Nedland. Die samenzang tilt geregeld songs naar een hoger niveau.
Voor een toch wel vrij potige band te zijn, is het toetsenwerk afwisselend en duiken er soms vreemde elementen op (bv. Hammondorgel) die naadloos in het geweld worden ingepast. Ondanks de duidelijke speltechnische kwaliteiten van de bandleden, primeert de catchiness en de melodie en zo schept Borknagar geheel eigen werelden.
Een speciale vermelding dient te gebeuren voor 'The Beauty of Dead Cities', waar de meervoudige vocale aanpak meer dan ooit vruchten afwerpt en waar er duidelijk sprake is van een afwijkende aanpak. De melodieën klinken eerst een tikje vreemd voor een metalband, maar graven zich diep en onmerkbaar in de gehoorgang en laten niet meer los. Dat anderswereldlijke komt hier perfect tot uiting, maar ook scherpere aanvallen als 'Frostrite' of het prachtige 'The Earthling' bewijzen het kunnen van de band.
Borknagar is er eens te meer in geslaagd om een episch metalalbum te maken dat alle kanten van het spectrum verkent en toch op en top Borknagar blijft. Ruimer, dieper, doordachter of mooier is moeilijk te vinden, en het zou best kunnen dat de band eindelijk een album heeft gemaakt dat hun klassieker 'The Olden Domain' naar de tweede plaats in de rangorde kan duwen.
