Een Italiaanse violist en multi-instrumentalist maakt in zijn eentje een conceptalbum over het lot van de wereld en de neergang van de mensheid. Dit doet hij door breakcore, grindcore, zijn eigen viool en samples uit Italiaanse politiefilms door elkaar te mixen tot een 'sound holocaust'. Wie houdt van extreme combinaties van al even extreme muziekgenres, gemaakt door extravagante persoonlijkheden moet zeker verder lezen. Wie al gek wordt van een gemiddelde drilboor kan beter afhaken.
'Il Nuovissimo Mundo' telt 23 nummers. Daarvan beantwoorden er 20 grofweg aan hetzelfde patroon: een jazz- of klassiek instrument speelt enkele maten harmonieuze maar weinig interessante muziek terwijl een stem enkele zinnen tekst debiteert, waarna de hel losbreekt. De hel, dat is in dit geval de grind- en breakcore waarvan sprake in de inleiding, in variërende verhoudingen. De ene keer krijgen de stuiterende gabberbeats voorrang, de andere keer zijn de moordend harde gitaarriffs dominant. Soms is de combinatie dansbaar, soms kan er worden geheadbangd, soms hapert en stottert alles zo hard dat er geen ritme meer te ontwaren valt. Slechts wie vertrouwd is met extremere muziekgenres zal verschillen tussen de nummers waarnemen: in 'Trapianti Giapponesi' doen de zorgvuldig geprogrammeerde beats bijvoorbeeld aan Aphex Twin denken, in 'Danze Cecene' zitten dan weer metal-uitbarstingen die van Fantômas hadden kunnen zijn. Zo gaat het de eerste tien nummers verder, tot in het midden van het album de boel héél even bedaart. 'Nudo E Crudele' is slechts parlando met vrij banale piano- en gitaarbegeleiding, maar 'Blue Song' is het échte oog van de storm: een prachtig melancholisch stukje strijkkwartet uit de soundtrack van 'Milano Trema', gecomponeerd door Guido & Maurizio De Angelis. Na deze korte adempauze wordt de luisteraar meteen terug gegeseld met een salvo schril gepiep, en daarna komen nog eens tien nummers zoals op de eerste helft van het album. Wanneer alle waanzin voorbij is klinkt nog één enkel nagalmend kerkorgelakkoord.
Het apocalyptische concept achter 'Il Nuovissimo Mundo' is zeker op adequate wijze in muziek omgezet, maar de vraag is wie daar ook naar wil luisteren. Voor fans van labels als Ipecac en Cock Rock Disco of andere adhd-muziek is dit album absoluut een aanrader. Aanhangers van een iets conventionelere definitie van 'muziek' kunnen Bologna Violenta nu al uit hun geheugen schrappen.
Meer over Bologna Violenta
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
