Net zoals 's mans naam twee maal gelezen moet worden alvorens hem helemaal goed te hebben, zo vraagt ook dit album om meerdere keren beluisterd te worden. Dit is niet omdat de muziek die Bojan Zulfikarpasic voor dit trio schreef gruwelijk complex is, maar wel gruwelijk plezant om naar te luisteren. Aan zijn zijde staat een meesterlijke ritmesectie met Nasheet Waits en Scott Colley.
In zijn geheel is dit album een schot in de roos. Dit goedgeolied trio speelt kort op de bal en er vliegt meermaals een vonk van af. De jonge Fransman met Joegoslavische roots heeft razendsnelle vingers en een fijne zin om originele triomuziek te brengen. Misschien hoeft de ritmesectie niet nog eens in de spotlight gezet te worden maar het is toch verwonderlijk hoe goed Waits en Colley bij de les zijn. Bas en drums zitten niet simpelweg de basis jazzritmes te overlopen om te verworden tot een passief draagvlak voor het spel van Bojan Z. Deze ritmesectie probeert te verrassen, stuurt de muziek en komt af en toe op de proppen met een meer dan goede solo.
'The Joker' is een goed voorbeeld van Bojan Z's verfrissende pianojazz. Het begint met diepe, agressieve aanslagen waarin een echte structuur niet onmiddellijk herkenbaar is. Geleidelijk aan komen er hoger gespeelde noten bij en de ritmesectie valt in: een thema begint zich af te tekenen . Het is een beetje zoals iemand die uit de verte komt aangelopen en plots een gezicht krijgt. Dit thema wordt wat heen en weer geslingerd zodat de muziek iets drukker en wilder wordt. Het lijkt alsof de piano vast zit en naar ademruimte zoekt. Deze stresserende situatie is onhoudbaar en Nasheet Waits geeft met een snelle roffel aan dat Bojan Z er een lap op mag geven.
Veel nummers hebben een interessante structurele opbouw of zijn gedrapeerd met atypische geluidjes. 'Set It Up' is een prettige groove met een opmerkelijke solo. Bojan Z speelt hier tegelijkertijd piano en Fender Rhodes met een uitstekende timing. Dit funky geluid maakt van 'Set It Up' een waar oorsnoepje. 'Groznjan Blue' begint met zachte dub-achtige klanken en krijgt gaandeweg meer body. Een prominente piano maakt van dit nummer een moderne ballad: zoet maar niet gewoontjes.
Na The Bad Plus, Jason Moran en het Fred Hersch Trio krijgt de pianojazz liefhebber dit jaar Transpacifik voorgeschoteld. Zoiets heet verwennerij.
Meer over Bojan Z Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
