'Black Earth' is ideaal om te beluisteren tijdens het wachten op een bus. Meerbepaald ergens in de Antwerpse haven, op een verlaten en onverlichte plek. En dat de bus nooit zal komen, daar laat de muziek geen twijfel over bestaan. De koude horrorjazz van deze Duitse band verraadt weinig goeds. De songs komen afgestrompeld als zombies, traag maar niet aan te ontkomen: met een rust die eerder fatalistisch dan geruststellend is.
Helaas is de cd een even goede soundtrack om overdag door het Antwerpse stadscentrum te fietsen. Op geen enkel moment zal de aandacht van de luisteraar namelijk afgeleid worden van het verkeer. Daarvoor is de muziek te veel gevangene van de eigen sfeer, want buiten deze sfeer valt er weinig tot niets te beleven. De nummers volgen allemaal een zelfde formule en zijn dus onderling uitwisselbaar. Steevast wordt een minimalistische, desolate, holle en spookachtige keyboardmelodie vergezeld door een laag dreunende bas. De drumpartij kiest uit het schuifelen met borsteltjes of het verder slepen met een wel heel elementair ritme. De heldere akkoorden of melodieën van de Fender Rhodes die hierop gedrapeerd worden, zijn te voorspelbaar om te kunnen boeien. Hetzelfde gaat op voor de neuzelende tenorsax die geregeld het gezelschap komt vervoegen. Het traag ontwikkelen, weinig tot niet evolueren en het sterk op elkaar gelijken van de tracks mag dan goed zijn voor de dreigende filmische sfeer, de muzikale spanning is steeds afwezig. De muziek wordt daardoor met al haar horrorgevoel even goed totaal risicoloos.
Wat deze cd heeft aan expliciete sfeer ontbreekt helaas even sterk en duidelijk aan muzikale actie. Voor muzikaal avontuur of zelfs maar een poging hiertoe is dit een maat voor niets. Wie echter louter op zoek is naar pure sfeer zal hier wel plezier aan beleven. Al is 'plezier' hier misschien niet het beste woord.
Meer over Bohren & der Club of Gore
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
