Het is lang stil geweest rond Boards of Canada, de vaandeldragers van de bitterzoete elektronica. Het laatste wapenfeit van het Schotse duo bestaande uit Mark Sandison en Marcus Eoin dateert van begin 2003, toen ze hun eerste ep 'Hi Scores' heruitbrachten. Voor de laatste echt nieuwe plaat 'Geogaddi' – Boards of Canada's derde langspeler – moeten we nóg een jaar terug in de tijd. Geen wonder dat de verwachtingen hooggespannen waren. Met 'The Campfire Headphase' lost Boards of Canada die verwachtingen probleemloos in. Op dit vierde album bewandelt de groep voorzichtig nieuwe muzikale paden zonder hun roots uit het oog te verliezen.
Boards of Canada maakt nog steeds rustige, dromerige maar toch scherpe elektronica van de bovenste plank. De analoge synths die zo typerend zijn voor hun muziek zijn nog steeds aanwezig, bijvoorbeeld in het rustig voortkabbelende 'Satellite Anthem Icarus'. Maar de stemsamples, die op hun tweede album 'Music Has the Right to Children' nog alomtegenwoordig waren – die angstige kinderstemmetjes! - zijn zeldzaam geworden. Wat biedt 'The Campfire Headphase' dan wel? Vintage Boards of Canada, maar met op bijna elk nummer vernieuwende accenten. Zo zijn de knetterende clicks'n'cuts waarmee de groep in het verleden furore maakte minder prominent aanwezig. Niet dat ze helemaal verdwenen zijn, maar de twee Schotten begeleiden hun laptopmuziek tegenwoordig met live ingespeelde instrumenten als drums en gitaar. Een goed voorbeeld daarvan is 'Chromakery Dreamcoat', dat helemaal opgebouwd is rond een eenvoudige maar waarschijnlijk net daarom enorm aanstekelijk gitaarriffje. Die gitaar wordt laagje per laagje aangevuld met bas, drums (live en drumcomputer), bevreemdende analoge synths en hier en daar een scherpe prik elektronica. Ook 'Hey Saturday Sun' versmelt gitaarriff en analoge synths tot een tegelijk warm en scherp geheel. 'Peacock Tail' werkt volgens hetzelfde recept, maar dan zonder opvallende gitaar en met des te meer warme synthklanken. Op 'Dayvan Cowboy' neemt de gitaar dan weer het voortouw: een zwaar overstuurde riff leidt het nummer in en wordt opnieuw stukje bij beetje omringd tot er een geslaagde mix van elektronica en rockelementen ontstaat. Dat wil niet zeggen dat Boards of Canada richting rock trekt: het elektronische deken dat Eoin en Sandison rond de luisteraar wikkelen zorgt nog steeds voor die typisch bevreemdende, ijle sfeer die hun muziek zo typeert. Maar het is opvallend hoe ze bepaalde instrumenten uit de rock – 'echte' drums en gitaren – gebruiken om hun klankenlandschap wat aan te vullen.
'The Campfire Headphase' is dus een logische stap in de evolutie van het Schotse duo. Na de pure, soms abstracte elektronica van hun debuut 'Twoïsm' is het geluid van Boards of Canada met elke plaat wat toegankelijker geworden, en die lijn wordt ook hier doorgetrokken. De warme synths en abstracte klicks'n'cuts klinken nog steeds als pure Boards of Canada, zij het met regelmatige atypische hoekjes en kantjes.
Meer over Boards of Canada
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
