Blutmond bestempelt zichzelf blijkbaar nog steeds als black metal, maar daar is eigenlijk niet zo veel meer van aan. Het is beter om deze band te klasseren als heel diverse extreme metal, want er zit werkelijk van alles in, gaande van jazzy momenten tot effectief razende blastbeats. Op de beste momenten werkt die mix geweldig goed, maar het is evenzeer een geval van 'hit or miss', want soms slaat Blutmond er flink naast.
Het dient gezegd: wie geen fan is van aparte muziek, kan hier best met een wijde boog omheen lopen. Blutmond heeft er namelijk een handje van weg om heftig tegen de stroom in te roeien en de extreme roots genadeloos te doorspekken met porties industrial, jazz, blues, electronica tot zelfs een paar poppy momenten... die vervolgens flink door de wringer gehaald worden met een paar schizofrene vrouwenvocalen (afkomstig van Anna Murphy, beter bekend van bij Eluveitie). Dat geflipte karakter zet zich wel resoluut door, zeker in nummers als 'Stop the Rain, Neuzeit Jesus', 'Breakdown 2012' of 'Attention Whore!'. Qua onderwerpen is er dus ook sprake van een flink afwisselend spectrum.
De enige constante is eigenlijk de mannelijke schreeuw, die helaas iets te eentonig is om de hele plaat te blijven boeien. Dat verklaart misschien waarom de heren zo graag iemand anders even laten overnemen, want die rauwe, hardcore-achtige kreten passen nu eenmaal iets minder bij de trippy aanpak van de rest. Dat is best jammer, want wanneer Blutmond flink gas geeft en zich geen bal aantrekt van conventies, zijn ze op hun sterkst. Dat blijkt onder meer in het effectief gebruik van blazers als een saxofoon. Het timbre van dat instrument ligt gewoon erg goed bij dit soort metal en Blutmond gebruikt het dan ook vrij effectief.
De keerzijde van de medaille is dat Blutmond evenzeer de bal misslaat op een aantal momenten, wanneer het experiment de boventoon voert en het nummer als gevolg daarvan te weinig richting krijgt. Dan bekruipt de luisteraar het gevoel alsof Blutmond het zelf even niet meer weet en dan verslapt de aandacht quasi onmiddellijk.
'The Revolution Is Dead' is een apart plaatje dat lof verdient voor de gedurfde aanpak, maar nog niet genoeg beklijfd over de hele lijn om een impact te hebben. Wie daarentegen avontuurlijk aangelegd is en enig risico durft nemen, kan hier aan het juiste adres zijn.
