Traditionele rock overgoten met een folk-sausje. Of omgekeerd. Dát is waar het West-Vlaamse Blunt reeds tien jaar voor staat. Na een paar interne wissels hebben ze hun vierde langspeler, ‘Changes’, uit.
Op opener ‘She’ll Be Back’ wordt meteen duidelijk gemaakt wat folkrock is voor de jongens van Blunt. Een reeks strijkers zet enthousiast in, een drumlijn zet er wat kracht achter, waarna de strijkers plots wegvallen en de gitaar het tot aan het refrein overneemt. Een recept dat werkt, zo blijkt. Het jachtige begin van ‘At Last’, waarvoor zelfs even een banjo langskomt, nodigt zowaar uit tot het in de lucht zwieren van de beentjes. De rest van het nummer is dan weer een straight-forward rocksong met een occasionele viool. Tijdens het folkachtige einde zouden een paar dansende kabouters aan het einde van de regenboog het plaatje pas echt volledig maken.
De zang van Rik Vande Walle past netjes bij de sfeer die de plaat uitademt –“Live zijn wij een no-nonsense feestje en dat zul je geweten hebben.”-, maar bij nummers waarbij net iets meer van de stem gevraagd wordt op vlak van toonhoogtes valt te merken dat ze ietwat platjes en ontoereikend overkomt. Maar dat is slecht een klein minpuntje. Anderzijds draagt het enkel maar bij aan de live-sfeer die de groep op CD probeert te vangen. Nummers waar de groep even de focus van folk naar rock verschuift, zoals bijvoorbeeld ‘Insecure’, waarop de folk-invloed te verwaarlozen is, zijn merkelijk minder ‘jodelajie jodelajei’. Het zijn net de strijkers, de banjo of gewoon al het tempo, waar nog het best van al de beschrijving dolletjes bij past, die ervoor zorgen dat ‘Changes’ het beluisteren waard is. Dàt en het leuke, onbeholpen live-gevoel.
Hoewel snel duidelijk wordt dat de teksten van Blunt niet meteen kanshebbers op een Pullitzer zijn, kan toch gesteld worden dat er best wel talent schuilt in Vande Walle en Stijn Deldaele als tekstschrijvers, in die zin dat de klank van de woorden echt wel bij de muziek past. Op ‘This World’ delen de jongens hun bezorgdheid om het milieu met de luisteraar. Het is verrassend aangenaam om ook ergens een boodschap op de plaat te hebben. Deze wordt evenwel niet met een verstommende pracht neergepend.
Het grootste pijnpunt van ‘Changes’ is dat ze te lang duurt. Oké, er staan leuke nummers op deze plaat en oké, de luisterervaring is heus geen kwelling, verre van, maar na een halfuur durft een mens al eens te denken: ‘Hoelang duurt het nog?’. Wat jammer is, want hadden alleen de negen beste nummers de plaat gehaald, zou dit een pareltje geworden zijn. Nu kookt deze folk-soeppot over. Misschien volgende keer toch iets vroeger van het vuur halen?
Meer over Blunt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
