Als uit deze solocd blijkt dat Robert Sheff, alias 'Blue' Gene Tyranny, maximale controle heeft over zijn pianospel, dan valt dit zeker niet op te maken uit de virtuositeit. Deze pianist mag dan een verleden hebben bij zowel de experimentele componist/muziekfilosoof John Cage als rocker Iggy Pop, zijn spel is hier voornamelijk geraffineerd qua touché. Veelal traag en zacht spelend, slaagt hij er in de piano aan het zingen te krijgen door een uiterst verfijnde aanslag. Deze capaciteit bindt hem duidelijk met de klassieke pianoschool en de fijngevoeligere jazzgrootheden. Naast zijn techniek verwijzen ook zijn composities naar deze invloeden. Met name het mistige en verstilde (cliché)beeld van het impressionisme overheerst: noten als fijne druppeltjes, bezonken en net wat dissonante akkoorden, omfloerste arpeggio's en af en toe een jazzy samenklank.
Het ontbreken van alles wat naar groove en swing ruikt, sluit naadloos aan bij de titel van de cd. Het is alleen wat jammer dat Sheff misschien net iets te veel tijd genomen heeft. Hoe mooi de cd ook klinkt, het ontbreekt de muziek helaas aan spanning. De nummers sukkelen nochtans nooit het repetitieve straatje in en bestaan zelfs steeds uit elkaar afwisselende delen. Deze episodes vloeien echter zo vlot in elkaar over dat bij een beluistering de muziek soms lijkt te blijven hangen. Het ontbreken van bruuske overgangen is daarbij niet zo'n probleem als wel het afwezig zijn van melodische spanning. Bij het neerleggen van een melodie of een tussenliggende stilte zal de luisteraar haast nooit geneigd zijn op het puntje van zijn stoel te gaan zitten om vol spanning af te wachten wat er komt. De net te vloeiende composities staan zo ook met anderhalf been in de verstrooiende, salonachtige ontspanningsmuziek.
Toch kan niet gezegd worden dat Sheffs composities voorspelbaar of 'voorgeprogrammeerd' zouden zijn. Zo zijn de twee versies van 'Song No. 1' enorm verschillend. Bij de tweede versie is het muzikale materiaal uit de eerste nog maar zijdelings herkenbaar en klinkt het geheel merkelijk nerveuzer en onrustiger. Nog interessanter is 'The Drifter' waarin de pianist de extremen iets verder doortrekt: van zachte akkoorden naar voorzichtige polyfonie tot kronkelende vrije improvisaties. In twee tracks speelt Sheff met elektronische effecten. Wie op basis hiervan een muzikale meerwaarde verwacht zal echter teleurgesteld achterblijven. In beide gevallen gaat het hier om lang aangehouden klanken (zoemtonen en een strijkerachtig geluid) waarop de piano loopjes, melodietjes of trosjes noten borduurt. Het pianospel blijft dan wel parelend, maar van enige spanningsopbouw is dan helaas totaal geen sprake meer. 'Take Your Time' is misschien iets te mooi voor z'n eigen goed.
Meer over 'Blue' Gene Tyranny
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
