'Tabula rasa' blijkt de Latijnse benaming voor 'met een schone lei beginnen' en is treffend genoeg om als albumtitel te fungeren voor de derde van Bloodbound. Hier hebben deze heren hun redenen voor: na twee CD's bij het platenlabel Metal Heaven deden ze de overstap naar Blistering Records waarbij ze van de zaak gebruik maakten om zich een nieuwe sound aan te meten en dus te beginnen met de spreekwoordelijke schone lei.
Ondanks de vervaarlijke albumcover is de muziek niet zo brutaal als de band laat uitschijnen en valt dit te vergelijken met vriendelijke bonkende powermetal zoals Helloween. De hoge zuivere vocalen van zanger Urban Breed (wiens stem bij momenten een treffende gelijkenis met die van Bruce Dickinson van Iron Maiden vertoont) worden snel afgewisseld met stevige trefzekere metalriffs die aan elkaar geregen worden door typerende, maar ook clichématige dubbele basdrum ritmes. Tekstueel bevat elk nummer wel een link naar de albumtitel maar hierdoor hoeft het nog geen conceptalbum te zijn. Spijtig genoeg heeft Bloodbound muzikaal niets nieuws te bieden en moet het eerste enthousiasme al snel plaats maken voor een vervelende voorspelbaarheid. Bij de titelsong 'Tabula Rasa' is dit niet anders: het geheel ligt vlot in het gehoor maar klinkt te braaf en onuitdagend. Met zijn eenvoudige songstructuur heeft dit nummer veel weg van een basaal poplied; een logische opeenvolging van strofes en refrein met een stoere solo tegen het einde. Enkele liedjes later klinkt eerst dat 'Tabula Rasa, pt. 2 (Nothing At All)' het beter doet, maar na de agressieve intro hervalt dit lied in een flauwer refrein. Dit geheel ten zonde van de toch wel pittige gitaarlijnen en solide ritmes die hier in schuilen. Deze jammerlijke combinatie van sterke muziek maar inspiratieloze nummers huist over heel het album. Het gevoel valt dan ook niet te onderdrukken dat men een volledig album wou maken met slechts enkele leuke ideeën, en dit zorgt ervoor dat 'Tabula Rasa' braafjes opgaat in de massa der zware metalen. Easy-listening voor metalheads.
De beukende muziek van Bloodbound zal misschien veel (power)metalfans bekoren maar kan het niveau van het album niet hoog houden. Deze CD valt gewoonweg te vaak in herhaling en is gedoemd om in de kast te verdwijnen na een paar vlotte luisterbeurten.
Meer over Bloodbound
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
