Zweden, het land van melodie in de extreemste vormen. Maar dat het ook op een oudere minder intensieve manier kan toont Bloodbound. Deze band werd pas gevormd in 2004 maar bassist Fredrik Bergh en gitarist Tomas Olsson hadden al in de jaren '90 samen in verscheidene bands gezeten. Deze twee 'bloedbroeders' sloten een pact om een heavy metalband te beginnen. Met partners in crime Urban Breed (zang) en Oskar Belin (drums) brengen ze nu met Bloodbound 'Nosferatu' uit.
Vanaf de eerste aangeslagen noot is het al duidelijk: Bloodbound speelt strakke en melodische heavy metal in de lijn van Iron Maiden en King Diamond. Daar getuigen 'Behind the Moon' en 'Into the Dark' van, met de typische riffs die daveren als paarden in galop. Maar daarna gaat het jammer genoeg bergaf: het verdere materiaal waar de band mee probeert uit te halen is een melig afkooksel van wat 20 jaar geleden ironisch genoeg door hun idealen werd gedaan: hoge stem, teksten over allerlei slagveldtoestanden, simpele drum- en gitaarpartijen. Niet te vergeten: de (soms noodzakelijke) voorspelbare solo's. De band geraakt niet verder dan enkele goede momenten in nummers zoals 'Desdemonamelia' en 'Screams in the Night'. Het feit dat het allemaal strak is gespeeld neemt niet weg dat de nummers gewoonweg te lang duren, de variatie in melodieën te beperkt is en er vooral te weinig tempowisselingen zijn. Daardoor wordt de band nummer na nummer vervelender en nog meer onorigineel.
Heavy metal is een genre waarin moeilijk nog vernieuwing te brengen valt. Daarnaast staan evolutie en originaliteit duidelijk niet in Bloodbounds woordenboek. Aan hen de keuze of ze zo willen blijven.
Meer over Bloodbound
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
