Twee extreme bands die de handen in elkaar slaan voor een korte explosie van gewelddadige muziek: zeker binnen grindcore is het concept van een split-album schering en inslag. Niet moeilijk, wanneer iemand bedenkt dat grindcore (waarschijnlijk het meest extreme muzikale karakter van de familie) tot op de dag van vandaag de doe-het-zelf-instelling hoog in het vaandel draagt. Maar hoe verhouden beide bands zich tot de andere acts binnen dat genre?
Het antwoord daarop is jammer genoeg: 'niet al te best'. Vooral Blood I Bleed is een onwaarschijnlijk irritante grindband. Er is an sich niets mis met erg korte en agressieve nummers die ogenschijnlijk chaotisch lijken maar daarna hun punt kunnen duidelijk maken. Blood I Bleed mist op alle fronten. Het lijkt wel alsof de groep besloot om lukraak wat akkoorden (nu ja...) bij elkaar te gooien, die vervolgens zo snel mogelijk te spelen en enige richting compleet te negeren. Alsof dat nog niet irritant genoeg was, is vooral de zang met overtuiging enerverend. Meestal gaat het om een hoge en schrille schreeuw die doet denken aan vingernagels die over een bord krassen. Om het plaatje compleet te maken, is de meer 'normale' zang die er soms tussen komt, bijna het geblaf van een astmatische teckel. Het zou grappig zijn als het niet zo tragisch was.
Lycanthropy brengt het er een pak beter vanaf, al is dat in dit geval ten eerste niet moeilijk en ten tweede geen echte referentie. De dynamiek die deze groep in zijn enige song op dit album brengt, werkt beter. Er zijn duidelijke riffs, de heren wisselen voldoende en graag af tussen hypersnel en meer regulier en de vocalen zijn zeker een pluspunt. Maar toch zit er ergens het gevoel dat Lycanthropy hier een gemiste kans heeft. Het nummer is niet zo sterk als het had kunnen zijn, en het ergste is dat het bijna geniaal lijkt na de afgrijselijke lawaaibommetjes van Blood I Bleed.
In het beste geval is grindcore een genre dat luisteraars (en misschien ook de gemeenschap) een flinke oplawaai verkoopt en het bloed doet sneller slaan, in het slechtste geval is het richtingloze herrie. In dit geval wint de tweede bedenking met overgave.
