Wie leeft met de idee dat gevaarlijke en opwindende muziek anno 2005 gemaakt wordt door bierdrinkende en boerenlatende mannen op middelbare leeftijd, vol tatoeages en in te strakke leren jasjes en broeken, blijft beter bij de Blood Brothers weg. Vergeet de eindeloos doordokkerende riffs, gespeeld in een gênant wijdbeense positie. Dit Amerikaanse 5-tal toont aan dat de mix van punk, hardcore, rock'n'roll en zelfs een streepje lo-fi zowel energiek als creatief kan zijn.
De gitaren zijn duidelijk baas: gespleten noise, dravende riffs, echte uptempo punk, strashy en af en toe slepende breaks. In 'Love Rhymes with Hideous Car Wreck' doen ze het wat meer tokkelend, spaarzamer en helderder terwijl 'Wolf Party' een grootser slot krijgt wanneer de pompende gitaren gecombineerd worden met piano. Ware het niet dat vocalisten Johnny Whitney en Jordan Billie er vocaal hysterisch roepend op in kappen. In 'My First Kiss at the Public Execution' gaan die twee helemaal door het lint en freaken ze indrukwekkend uit. Hoewel dit manisch, maar perfect gecontroleerd en machtig geschreeuw zeker mee voor de brutaliteit van de cd zorgen, kunnen beiden ook gewoon zingend uit de voeten. Het door piano gesteunde 'Live at the Apocalypse Cabaret' wordt zo één van de rustigere en qua vorm ook duidelijkere nummers op 'Crimes'. Op de meeste tracks is het echter magistraal hoe de Blood Brothers uit de klassieke songstructuren breken zonder aan punkwoede of hardcore-energie in te boeten of in symfonisch gepuzzel te vervallen. Ondanks de complexiteit worden de kopstoot en de trap in het kruis bewaard. Refreinen zijn er meestal wel, maar de strofes worden qua arrangement zo zwaar vervormd dat ze haast niet meer te herkennen zijn. Bovendien worden hier en daar contrasterende delen in de songs gegooid, waardoor de cd klinkt als een labyrint: zonder grote breuken of scherpe bochten, maar daarom niet minder desoriënterend.
Het meesterwerkje op 'Crimes' is 'Peacock Skeleton with Crooked Feathers'. De amusante keyboardakkoorden en de stompende drum worden later vervangen door sneller gitaargetokkel, een breed uitgesmeerde brug en een stompende passage. Het korte refrein biedt net genoeg houvast om niet helemaal de weg kwijt te geraken. Dit is pure seks en opwinding, gekoppeld aan woede en agressie, maar zonder dat het sm moet worden.
Meer over Blood Brothers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
