Wanneer een band voortdurend vergeleken wordt met Sonic Youth kan dat twee dingen betekenen: ofwel maken ze originele pop/rock met een scherp randje, ofwel produceren ze veelal ontoegankelijke gitaarnoise. Daar waar de vorige platen van Blonde Redhead, zoals het uitstekende 'Melody of Certain Damaged Lemons', nog een mix van beide was, is deze nieuwe plaat helemaal opgeschoven naar dromerige, inventieve pop met veel aandacht voor melodie. Een mooie illustratie hiervan is 'Equus', de tweede single van het album. De swingende gitaar- en baslijn in dit up-temponummer lijken eerder het werk te zijn van een groep als The Breeders. Pas wanneer Kazu Makino, de Japanse zangeres, met haar zeer hoge en ijle stem invalt wordt duidelijk dat het hier wel degelijk om de cultgroep uit New York gaat. Het resultaat is een ideaal samengaan van catchy ideeën en artistieke compromisloosheid.
Toch is Blonde Redhead niet radicaal van koers veranderd. Het merendeel van het album is herkenbaarder, getuige de prachtige openingstrack 'Elephant Women'. Naast de traditionele instrumenten creëren ze met verschillende lagen strijkers, pizzicatoviolen, synthesizers en een instrument dat nog het meest op een klavecimbel lijkt, een unieke sound die ontegensprekelijk als Blonde Redhead klinkt. Makino's bijzondere stemgeluid verstevigt dit 'jamais-entendu' gevoel. Toch is ook zij slechts een component van de groep. Er is immers geen breuk tussen de nummers die zij zingt en de andere helft, die Amedeo Pace op zich neemt. Bovendien zorgt de nasale, vrij hoge stem van deze Italiaan voor de nodige afwisseling om het album boeiend te houden. Ook de rustige nummers dragen daartoe bij. Een goed voorbeeld is het mooie 'Melody'. Voortgestuwd door inventief drumwerk drijft dit nummer op een sfeer van melancholie en gelatenheid. De verschillende lagen warme orgelklanken passen uitstekend bij het desolate stemgeluid van Makino. Dankzij deze gevarieerdheid slagen ze erin het album van begin tot einde boeiend te houden en onderscheiden ze zich van de mindere goden binnen het genre.
Hoewel 'Misery is a Butterfly' flink wat toegankelijker is dan zijn voorgangers, kan men Blonde Redhead bezwaarlijk beschuldigen van een commerciële knieval. De cd mag dan meer geproduced klinken, toch blijft de typische feel van de band bewaard. Wanneer dan ook nog de composities zelf uitstekend blijken te zijn, kan men niet anders dan concluderen dat 'Misery is a Butterfly' een voortreffelijk album is en een uitstekend vertrekpunt om deze cultgroep te leren kennen.
Meer over Blonde Redhead
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
