Een waanzinnig knaldebuut en een toch half warm ontvangen, moeilijkere en meer psychedelische opvolger: voor Bloc Party blijft de weg naar het grote publiek zeker nog even open. De derde langspeler, 'Intimacy', zal deze trend nog wel even aanhouden. Let echter op voor de misleidende titel, want de cd combineert de verpletterende energie van 'Silent Alarm' met de meer experimentele diepgang van 'A Weekend in the City'. Meer toeters en bellen kunnen echter niet verhinderen dat het ook hier weer om een typisch Bloc Party-gegeven gaat. Dat wil zeggen: melodieus sterke gitaardance waarin schuifelend drumwerk en een schichtig karakter voor een heerlijk postpunk-gevoel zorgen.
De grootste troef van deze gehypete Britse jongelingen blijft echter dat ze hardnekkig hun eigen ding doen. Dit derde kindje staat dus niet vol met potentiële hits of trefzekere songs. Niet dat dit niet binnen het vermogen van de groep zit, zo blijkt uit het verleden. Een gezonde dosis jeugdig experiment is nog steeds aanwezig. Een mooi opbouwend, minimaal tikkend en met strijkers en belletjes (!) opgesmukt 'Signs' tast immers de grenzen af van een op zich al erg variërende plaat. De uppercut met het door metalgitaren gedragen speedpunk-nummer 'One Month Off' kon in elk geval niet krachtiger overkomen. Op de heerlijk rommelige, aan P.I.L.-gerelateerde single 'Mercury' vullen chaotisch dwarrelende jazzblazers de achtergrond op zonder dat de mokerkracht van de song ondermijnd wordt. Bloc Party presenteert dus geen voor de hand liggende dingen, maar houdt de luisteraar wel aardig in zijn greep. Vooral op de tweede helft van de plaat laat de remmen los dit kwartet de remmen los zonder zijn eigen identiteit uit het oog te verliezen. Droge elektro met een klassiek koor ('Zephyrus') leeft naast een gehaaste cyber-drum'n'bass ('Better than Heaven'). De verslavende keelzang van Kele Okereke bindt alles echter netjes aan elkaar. Hoe dit allemaal live gaat klinken is nog maar de vraag, maar 'Intimacy' zit in elk geval vol verrassingen en dat is prima. Het is die onvoorspelbaarheid die deze band toch telkens een aardige stap voor houdt op tientallen soortgenoten en die tegelijkertijd de deur openzet voor een nog erg boeiende, lange carrière.
Bij deze is het duidelijk: Bloc Party heeft het echt in zich. Enkel al omwille van zijn gedurfd karakter dwingt dit album – die duidelijk niet meer in de schaduw staat van het nog steeds onvolprezen debuut – respect af. Wie zoekt naar een hapklare brok Party-hitjes komt hier allicht aardig bedrogen uit. Deze klasseplaat leent zich tot langdurige beluistering waardoor de herkenningsfactor ten langen leste toch sowieso zijn ding doet.
Meer over Bloc Party
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
