Tussen de Moezel en de Rijn ligt het Duitse stadje Koblenz. Met ondrinkbaar bier, vette worsten en pijnlijke, Duitse volksmuziek is dit een stadje dat zo sterk in de Germaanse cultuur geworteld zit als de Lorelei. hier ontsprong in 1993 de groep Blackmail. Een rockband met een Turkse zanger, Aydo Abay, twee halve Spanjaarden aan de snaren en een Italiaanse drummer. Om het contrast met de Duitse lederhosen nog groter te maken, laten deze jongens zich sterk inspireren door de rockgoden van Placebo, The Trail of Dead, Foo Fighters, Stereophonics en nog veel meer van dat smakelijks. Blackmail heeft de laatste tien jaar met vier albums vol rake melodieën en opzwepende harmonieën kunnen bewijzen dat hun muziek gesmaakt wordt van op eigen grondgebied tot zelfs in Japan. Maar hier eindigt het goede nieuws. Met hun laatste album, 'Aerial View', lijkt de groep op zijn tocht naar de eeuwige roem een lekke band te hebben gereden.
'Aerial View' zit nog steeds vol met zwevende melodieën, maar lijkt er geen raad mee te weten. 'Electricido' introduceert stevige ritmes, snelle gitaren en een hamerende bas. Dit kort maar krachtig nummer valt echter volledig stil wanneer Abay begint te zingen. Zijn nasale, op Brian Molko van Placebo geïnspireerde zang is elektronisch vervormd, maar in plaats van over te komen lijkt hij eerder een keelontsteking te hebben. Muzikaal blijft alles prima, ook 'Moonpigs' weet te intrigeren. De zwoele gitaren en het zwevende ritme zitten vol van postrockinvloeden. Abay is genezen van zijn keelontsteking maar blijft vloeken binnen het geheel. In 'Everyone Safe' lijkt de groep zijn eigen cd te bespreken: "I'm not impressed / I'm not the only one." Het nummer neigt eerder naar puberale punkrock dan dat het getuigt van twaalf jaar muzikale ervaring. Deze ferme uitglijder wordt een trend op het album. De nummers blijven eenzijdig en inspiratieloos. Slechts af en toe slaagt de groep erin om alle registers open te trekken. 'Couldn't Care Less' blijft heel de tijd ter plaatse trappelen tot de laatste anderhalve minuut. Twee trompetten weten met een gezapige melodie de aandacht te trekken. Wanneer de andere instrumenten erbij komen, slaat het geheel over naar harde, beukende en opzwepende rock, waarbij de trompetten zich ook blijven verdienstelijk maken. Maar de fade-out van vijftien seconden aan het einde van het nummer is ronduit irritant. Pas tegen het einde van het album lijkt Blackmail terug op zijn oude pad. 'Splinter' neigt met een leuke gitaartokkel tijdens de strofes naar de opzwepende stonerrock van een groep als Queens Of The Stone Age. Terwijl 'Soulblind' rake klappen uitdeelt met helder, stampend drumwerk en een energetische bas.
Het viertal van 'Blackmail' probeert met dit album een trapje hoger te klimmen richting het niveau van hun idolen. Jammer genoeg hebben ze er op dit album eerder voor gekozen ze allemaal na te apen in plaats van hun eigen traject te blijven volgen. Het resultaat is een eclectisch album dat geen enkel moment echt vaste grond vindt. Misschien dit ook niet zo verrassend als men over een totale duur van 40 minuten Placebo, The Trail of Dead, QOTSA en Stereophonics wil door elkaar gooien.
Meer over Blackmail
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
