Luisteraars werden de laatste jaren enorm verwend: albums klonken steevast als een klok, dure en grootse producties werden quasi de norm en het leek alsof het groezelige van de garagerepetitie definitief achterwege werd gelaten. Van de weeromstuit doken er bands op die teruggrepen naar de rauwe en ongepolijste sound van weleer, eentje die enthousiasme voorop stelt in plaats van nummers dood te maken. Het Gentse Blackhaven is een act die zonder enige twijfel het liever rauw heeft dan gladjes, dat valt althans te horen op hun 'Harmbringer'.
Korte, gewelddadige erupties die een invloed van black metal, punk en hardcore verraden: daar draait het om. Het geheel klinkt alsof er een fikse hoek af is en het geheel op nauwelijks een dag tijd op band is gezwierd. Die rauwe sound is iets wat netjes past voor de muziek van Blackhaven, die nauwelijks zou functioneren indien het geheel te glad zou worden. Dat zo'n aanpak kan werken, bewijzen ook de Noren van Mongo Ninja, waarmee Blackhaven best kan vergeleken worden, al is het hardcore-gehalte bij deze Gentenaars iets groter. De songs zijn eenvoudig en rekenen meer op een robuuste beat en korte gitaarerupties dan op intricaat gepiel. Dat het geheel daardoor soms wat eentonig overkomt, is een euvel dat bij dit soort muziek snel voorkomt, maar het enthousiasme maakt veel goed.
'Harmbringer' wordt echter wat genekt door de vocale aanpak: de strot van dienst lijkt te twijfelen tussen een rauwe oerschreeuw en halvelings hardcore-gebral, en daardoor begint het snel tegen te steken. Misschien zou een extremere zangstijl de muziek beter passen, want de opgepompte en dof klinkende blaffende zang is aan de saaie kant en haalt het geheel toch een paar streepjes naar beneden. Spijtig, want met een agressiever aanpak zou 'Harmbringer' beter gebaat zijn. Nu kabbelt het geheel wat voort en mist het die vonk.
'Harmbringer' is in essentie een plaatje met potentieel, maar de erg eigenzinnige aanpak zorgt er voor dat het een album is dat ofwel ten zeerste gesmaakt wordt, ofwel zeer snel gehaat wordt. Allicht dat met een iets doordachtere aanpak Blackhaven de volgende keer de belofte kan waarmaken, maar nu is het nog ondermaats.
