Het verhaal van Blackfield, begonnen als gelegenheidsproject van Porcupine Tree frontman Steve Wilson, duurt voort. ‘Welcome to My DNA’ is inmiddels de derde langspeler van dit gezelschap waarachter ook Israëlitisch muzikant Aviv Geffen schuilt. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Wilson van zijn progrock-juk af wil, een genre waarvan hij als hedendaags boegbeeld wordt aanzien. Het zweverige album duikt nog wel regelmatig in dromerige, gelaagde sferen maar van langgerekte, epische gitaarmuziek is toch niet echt sprake.
Met name de eerste vier songs van ‘Welcome to My DNA’ (een titel waaruit blijkt dat Steve Wilson zijn werkelijke ziel wilt openbaren), spelen zich af in een filmische roes. Opener ‘Glasshouse’ knipoogt als vanouds naar stadionvullende Pink Floyd partijen met een meanderend gitaarthema, ondersteunende viool- en orgelaccenten en een uitdagende, wat kronkelende vocale zanglijn. Het contrast met opvolger ‘Go to Hell’ is stevig. Een veelvuldig herhaalde combinatie van frasen “go to hell“, “I don’t care” en het verboden F-woord biedt een erg onrustige ondergrond voor een schijnbaar zoet voorbijglijdend gitaarrocknummer met dromerige belletjes dat mooi openbreekt in een glorieuze geluidsmuur. Op die manier schippert Blackfield aanvankelijk prettig over en weer tussen vrij gebalde singer songwriterliedjes en rijker ingekleurde muzikale partijen die ergens nog het progrockvirus met zich mee dragen.
Spijtig genoeg houdt dit spanningsveld niet eeuwig stand. De tien tracks op deze plaat die allemaal tussen de drie en vier minuten blijven zweven, missen wat samenhang. ‘Blood’ dat met zijn stampend viool-versus-gitaarthema richting rondedansmetal neigt, ‘Oxygen’ dat met zijn vervormde zang maar klassieke opbouw op een doorsnee indierocksong lijkt of het afsluitende ‘DNA’ dat zelfs een Beatles-samenzang bovenhaalt en daardoor niet nogal retro klinkt, maar deze plaat ook niet echt waardig afsluit: het zijn momentopnames die op zich wel leuk zijn, maar niet echt wereldschokkend. Laat staan dat ze een coherent muzikaal verhaal vertellen.
‘Welcome to My DNA’ is een nieuw hoofdstuk in het op zich al majestueuze oeuvre van Steve Wilson. Volgelingen mogen enthousiast zijn, want de man weet inmiddels hoe een behoorlijke song moet klinken en hoe je en melodie heerlijk breed kan opentrekken. Dankzij de bijval van rechterhand Aviv Geffen, die de meeste arrangementen heeft uitgeschreven, kan het dan ook moeilijk echt totaal fout lopen. Spijtig genoeg ontbreekt de ziel, de kracht, de energie. Een irreëel gevoel en een vaak overheersende melancholie lijken te willen vertellen dat dit tweetal er niet echt veel zin meer in heeft. Vertaal dat in tien korte poprockliedjes met een vrij eenvoudige basisidee en een mainstream gitaarpop-uitstraling en er volgt niet echt het verhoopte vuurwerk.
