Het sludgy trio Black Tusk komt uit Savannah, Georgia in de VS en heeft op een tijdspanne van een drietal schijven flink naam gemaakt met hun muziek die snel 'swamp metal' werd genoemd. De zompige sound is inderdaad iets dat wat drassig en moerassig heeft, al blijft de hoofdbrok van de muziek natuurlijk herkenbaar als zijnde flink op dreef zijnde sludge metal die met drie strotten van het nodige vocale geweld wordt voorzien. 'Tend No Wounds' is een tussendoortje met zes nieuwe tracks die even het gaatje tussen schijven dient op te vullen, maar dan is het toch een tussendoortje dat eens te meer bewijst dat Black Tusk verdraaid goed bezig is.
Echt grote verschuivingen zijn er niet in de sound van het drietal, wat waarschijnlijk goed nieuws is voor de rabiate fans. Edoch, er zijn blijkbaar voorzichtige wijzigingen op til. Het goede nieuws is dat de energie die deze jongens weten te ontketenen netjes bewaard is gebleven. Zo beuken de meeste van deze zes songs de vullingen uit de tanden van een argeloze toehoorder. De gitaar zoemt en bromt op melodieuze edoch ruige wijze. De melodieën die doorheen het zwerk schieten, neigen geregeld naar southern rock (de geest van Lynyrd Skynyrd waart hier soms rond) en geven dit album een iets softere kant die voorheen nauwelijks aan bod kwam. Dat is dan ook meteen de enige aparte kant aan 'Tend No Wounds': het geheel is subtieler geworden. Het is niet veel, maar net genoeg om op te vallen. Dat de ronkende bas en driftig donderende drums nog altijd pompen als de beesten, maakt die bredere aanpak niet direct voelbaar, maar wie even de tijd neemt, hoort gewoon dat Black Tusk meer verfijning krijgt.
Dat gezegd zijnde, valt het best mee met al dat fijne gedoe, want tracks als 'Enemy of Reason' of 'Truth Untold' zijn opnieuw heerlijk beukende brokjes moerasmetal die de adrenaline doet pompen en de vuist de lucht in doet gaan. Black Tusk heeft dus nog niet de evolutie doorgemaakt die bijvoorbeeld een Baroness wel heeft afgewerkt. Dat maakt deze heren dan ook nog steeds het losgeslagen kanon van het clubje en dat is iets waarvoor men enkel eerbied kan hebben.
Waar Black Tusk de tijd heeft gevonden om deze zes tracks op band te pleuren, is een raadsel maar gelukkig hebben ze dat gedaan. Op deze manier verblijden deze heren de wereld opnieuw met klassebakken die smaken naar meer. Wie houdt van energetische en zompige harde gitaarmuziek kan dan ook bijna niet anders dan dit in huis te halen.
