Hoewel de wondermooie hoes en de poëtisch aandoende titel anders doen vermoeden is 'The Seahorse Boe' geen onverdeeld succes. Daarvoor blijven te veel nummers van Black Nielsons tweede cd ter plaatse trappelen.
'Dinosaur' is er zo eentje: lamme indie, recht voor de raap met een typische strofe-refrein-strofe structuur die niet veel extras biedt. De gitaar beperkt zich tot twee akkoorden en één zelfde ritme van enkel vierde noten dat tegen het einde van het nummer zo irriteert dat het tot vernielzucht kan leiden. Toch is Black Nielson een band met potentieel. Er is alleen nog veel werk aan de winkel. De groep twijfelt tussen vettige indie en ijslandschappenmuziek à la Sigur Rós zoals bijvoorbeeld in 'Some Night Villains'. Dit is een nummer dat vol melancholie zit, overgoten met een psychedelisch sausje en dat heel wat belooft als de groep op dit elan verder gaat. Na een intro die de luisteraar over een verlaten toendra laat mee zweven, brengt zanger Michael Gale het nummer naar ijle sferen met zijn droeve klankkleur. Subtiele synthesizergeluiden geven een eenvoudig mooi thema de ruimte om te ademen (in ijswolkjes). Een vergelijking met Grandaddy komt gevaarlijk om de hoek kijken, wegglijdende schoonheid. Single 'Tteezzer' is er dan weer eentje die in één adem met Ash of Placebo zou genoemd kunnen worden. Geen mens die gelooft dat dit een Engelse groep is na het horen van dit nummer: een accent dat recht van een Amerikaanse highschool komt, vettige gitaren, harde drums, vette bas en overvloedig gebruik van de overdrive. Doe daar dan wat orgelpsychedelica bij en je hebt een geslaagde indierock. De plaat eindigt rustig in 'Conflict K', opbouwend vanuit strijkarrangementen, een krop in de keel en een zanger die de depressie nabij is. Droefheid alom dus. De gitaren gaan helemaal uit de bol met de tremelo en de overdrive tijdens het uiterst diepzinnige "yeah, yeah" refrein. Af en toe valt er een viool in om de melodie nog eens uit de verte te laten horen. Dan glijdt het nummer een donkere diepte in, gedaan voor altijd.
Black Nielson levert met 'The Seahorse Boe' een plaat af die er meer in slaagt mooie, muzieklandschappen te creëren dan wel te rocken. Het resultaat is geen coherent geheel, maar het loont toch de moeite om deze pretentieloze Britten een kans te geven.
Meer over Black Nielson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
