Twee jaar geleden al liet Simon Sixsmith op zijn debuutalbum zijn liefde blijken voor jazz en speelse triphopachtige elektronische muziek. Op 'Suite 17' gaat de Engelse Utrechtenaar nog een flinke stap verder. Met de hulp van een saxofonist-klarinettist (Coen Kaldeway) , een drummer (Bob Roos) en een contrabassist (Lucas Dols) stuurt hij het geluid van Black Gold 360 vastberaden richting pure jazz, zonder evenwel zijn vertrouwde dubby elektronica-universum helemaal de rug toe te keren. Het resultaat is een van bij het begin warm en levendige klinkende sfeerplaat waar haast traditioneel klinkende jazzdeuntjes afgewisseld worden met vlot verteerbare improvisaties en sublieme vonken producerleut.
De zweverige, redelijk psychedelische introtrack 'Everything is Beatiful and Nothing Hurts' zet de luisteraar dan ook mooi op het verkeerde been. Net op het moment dat diens brein op 'free jazz-modus' wil overschakelen, schuifelt 'The Lighthouse at the Top of The World' met een zwoele cooljazzgroove binnen. Eenmaal de ritmesectie, de toetsen, enkele sliertjes elektronisch gepruttel en een (gesampled) croonerkoor hiervoor de sfeer hebben gezet, krijgt de sax de ruimte voor een eerste, aarzelend improvisatietje. Op titeltrack ' Suite 17' komt de bende pas echt op jazzclubtemperatuur. Een wandelende oerbaslijn trekt de song op gang, waarna Sixsmith en de zijnen het geheel laagje per laagje uitvullen. Bij Black Gold 360 is dit overigens behoorlijk letterlijk te nemen. Zelfs als een instrument soleert – nu eens een loepzuivere, frivole klarinet, dan weer een sensueel stotende sax, dan nog is er in de achtergrond heel wat te beleven met zwemen mannenkoor, donkere koperblazers en subtiele hammondriedeltjes. Niet zelden worden deze 'achtergrondgeluiden' minutieus bewerkt met filters en effecten. Ook 'A Man Cut In Slices', 'Complex 507' en het schitterende 'Taxes, Death & Trouble' grooven er met dezelfde elementen even rokerig op los, op gezette tijden pauzerend voor een potje subtiele knoppenspielerei.
Heel wat minder vrolijk gaat het er aan toe in het gepast getitelde 'Maybe Tomorrow The Good Lord Will take Us Away'. Als een donkere rouwstoet van balkanblazers, repetitieve piano, strijkers en een bombastisch klagend mannenkoor trekt de compositie zich slepend naar een indrukwekkende climax. Ook 'Drunken Boxing at The Border' doet dreigend en vooral aan het begin van de compositie Morricone-filmisch aan. Om het gemoed opnieuw te verlichten sijpelen er ook dingen als het zuiderse 'Skinny Blonde' door de luidsprekers. Vooral de soulachtige saxsolo en breed in het stereobeeld uitgesmeerde vocoderstem zijn hier niet te versmaden. 'Suite 15 (The Prayer)', tot slot, glijdt van treurend over zweverig loungy naar funky experimenteel en is daarmee de perfecte afsluiter van het album.
Vooral het gemak waarmee Black Gold 360 levendige jazz, spitsvondige elektronica en sfeervolle filmmuziek versmelt tot een meeslepend, zwoel geheel is frappant op 'Suite 17'. Zowel geluidstechnisch als muzikaal zit deze plaat perfect in het pak. Doe de jazz-, lounge- of soundtrackliefhebber in uzelf dus een groot plezier en surf als de vliegende vaart naar de website van Beluga Recordings voor die gratis download. Share the wealth!
Meer over Black Gold 360
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
