Best een moeizaam verhaal, dat van hardcoresensatie Black Flag. De Amerikaanse oerband van het genre heeft in de jaren ’80 diverse leden en frontmannen gekend die in de 21ste eeuw elk een eigen stukje van de koek wensen. Het kon peetvader Greg Ginn gestolen worden. Naast alle twisten en rechtszaken heeft hij samen met tweede frontman Ron Reyes zo’n dik jaar geleden Black Flag nieuw leven ingeblazen. Reyes halfweg de wereldtournee alweer opgestapt (volgens sommigen aan de kant gezet), maar niet zonder een nieuwe Black Flag-langspeler in te blikken. ‘What the…’ is de opvolger van studioplaat ‘In My Head’ uit 1985. Over een onverwacht album gesproken!
Het lijkt wel of voor ‘What the…’ de tijd is stil blijven staan. De rommelige productie, kronkelende rock’n’rollstructuren in drie akkoordensongs en de brulstem van Reyes klinken erg oud en vertrouwd. Niet minder dan 22 krachtbeesten teren op snelle riffs. Vingervlugge solo’s domineren boven een rechthoekige rockstructuur. Door dit wat luidruchtige, chaotische geheel brult de imposante frontman, die nog veel te veel energie bezit om aan zijn pensioen te denken, wilde en gekruide tirades als “get out off my way” of “give me all your dough”. Allemaal leuk en wel, maar echt overtuigen doet het niet meer.
Bij momenten pakt deze plaat sterk uit. In ‘Go Away’ domineert een scheurende en stoere rock’n’rollriff die halfweg openbarst in rauw solowerk om te gepasten tijde terug naar zijn basis te keren. ‘Down in the Dirt’ klinkt heel erg strak rondom een vast thema en put uit de energie die Reyes de lucht in knalt, om tot tweemaal toe een volledige tempowijziging te ondergaan. Maar na een tijd verglijdt het geheel in een samenraapsel van ideetjes die leiden tot op elkaar gelijkende, wat zielloze songs.
Dat is het probleem van dit album. Ginn, die doorheen heel de Black Flag-geschiedenis meermaals het etiket “egoistisch” en “onhandelbaar” opgeplakt kreeg, werkt zichzelf voortdurend in de aandacht met zijn krullende, jazzy baslijnen. De legendarische doe-het-zelfspirit waaruit statements van songs groeiden, lijken nu op een samengaan van krachten die uitsluitend “ik-doe-het-alleen” denken. De vlam is eruit, puberale boodschappen klinken niet geloofwaardig meer en een kindertekening als artwork heeft niets meer met de authenticiteit van het four bar-logo te maken. Meer dan twintig gelijkaardige tracks lijken tevergeefs te willen aangeven dat er nog leven na de dood is.
Het is niet vanzelfsprekend om een heldenstatus opnieuw op te pikken, zeker niet wat betreft de mystiek en legendes die rond Black Flag hangen. Even leek het de goede kant op te gaan, getuige de energieke liveshows die dit herenigd gezelschap een tijdlang ten beste bracht. ‘What the…’ lijkt echter aan te tonen dat het opzet vooral was om dat andere project, Flag, met oerleden Chuck Dukowski (meest legendarische bassist en manager), Keith Morris (allereerste frontman) en drummer Bill Stephenson de loef af te steken. Om de soap nog wat langer te rekken, is Reyes inmiddels naar Flag overgestapt en is Black Flag met professioneel skater Mike Vallely aan zijn vijfde frontman toe. Over een slechte grap gesproken.
