Als Black Engine koppelt het Italiaanse Zu haar goed geoliede freejazzpunk met het indrukwekkende gitaargeluid van landgenoot Eraldo Bernocchi. Bernocchi maakte in de jaren '80 van de vorige eeuw deel uit van de undergroundband Sigillum S. en werkte daarna onder meer samen met Mick Harris, Bill Laswell en trompettist Toshinori Kondo.
Met 'I Hate Clowns', de opener van het album, smijt het viertal onmiddellijk haar troeven op tafel. Een hoekig drumritme en een gitaarloop vormen het geraamte waarop bassist Massimo Pupillo met zijn typische ruwe basgeluid uitpakt. Wanneer de baritonsax van Luca Mai op bombastische wijze zijn intrede doet, zwellen het gitaar- en basgeluid aan en beuken ze samen met de heftig roffelende drums door in een indrukwekkende oerriff. Zonder verpinken gaat het kwartet op haar elan verder. De titeltrack zet in met een nogal vrije dialoog tussen gitaar en drums, waarna een superlogge, loodzware riff opdoemt die alle subtiliteit heerlijk wegblaast. In 'Bones Circus' wordt rond een bassample een massief, stuwend ritme opgehangen van traag pompende drums en vette distortiongitaar- en basriffs. Terwijl het meeslepende ritme doordendert laat Luca Mai zijn baritonsax op sublieme wijze loeien. Nog een hoogtepunt is het iets gematigder klinkende 'A Wolf Day' met zijn sobere, diepe baslijn, ritmische percussie en lange, zweverige, glijdende gitaar- en saxklanken. Pas diep in de finale van het nummer stoot het nummer door naar een woeste climax. De song doet sterk denken aan wat Kevin Martin destijds uitspookte met zijn beruchte noisejazzcollectief God. 'Mene Tekel Peres' is dan weer Zu ten voeten uit. Welke band kan immers tegelijkertijd zo tegendraads wringend en soepel klinken? Indrukwekkend hoe drummer Jacopo Battaglia en bassist Pupillo in een wilde rondedans verstrikt lijken, ieder een andere maatsoort hanteert en niemand in de opboksende ritmes het noorden verliest.
Door de knappe productie, met links en rechts nog wat elektronische spielerei om het totaalgeluid wat aan te dikken, klinkt het geheel massief en overweldigend. Deze sterkte is tegelijk ook een beetje de zwakte van de plaat: voor een aantal luisteraars zal de vermoeidheid al eens toeslaan. Bovendien zijn ook niet alle tracks even briljant. Het geflirt met deathmetal in 'Fishtank Midget Surfer', snel-traag-snel en tenslotte weer traag is leuk, maar ook niet meer dan dat. Gelukkig zijn dat slechts kleine mankementjes aan een anders perfect draaiende machine.
Veel nieuwe zieltjes zal Zu met dit project niet winnen, Black Engine klinkt immers nog radicaler dan Zu. De schare devote fans kunnen dan weer gerust zijn: deze sympathieke metaljazzpunks zijn duidelijk nog niet aan het einde van hun Latijn.
Meer over Black Engine
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
