’s Werelds bekendste marscomponist ooit, John Philip Sousa, schreef in zijn autobiografie dat wie een mars schreef tegelijk zijn métier hoorde aan te scherpen en te verfijnen maar tevens zuinig hoorde om te springen met de middelen. Zodra een werk te bombastisch werd, was het voor hem geen mars meer. Daarbij komt nog dat deze muziekvorm door de dwingende structuur erg kwetsbaar is. Net als bij blues ontstaat al vlug het gevoel dat men het allemaal al eerder heeft gehoord.
Net als bij de eerste ‘World Class Marches’, blijft het repertoire beperkt tot straatmarsen, al is de tijdsperiode (1923-1989) een tikkeltje recenter. Er zijn opnieuw geen kerkdienst- of festivalmarsen te bespeuren. ‘Indomitable’ opent als een dialoog tussen een fonkelende solocornet en het orkest en ook de Australische ‘Redcliffe March’ is een heel mooie, fris aandoende mars, die nooit doet vermoeden dat hij in 1929 werd gepend.
Als de modale (blaas)muziekliefhebber echter iets herkent, zal dat vooral ‘Goldcrest’ zijn, de meest recente mars (uit 1989). Componist James Anderson is Schot van geboorte maar emigreerde later naar de VS. Mogelijk beïnvloed door deze dubbele achtergrond vermengt hij moeiteloos Britse en Amerikaanse stijlen. Het trio draait rond de melodie van ‘I’ve Got The Joy, Joy, Joy, Joy Down In My Heart’. ‘Cairo Red Shield’ (met een mooie baspassage) en ‘The Wellingtonian’ zullen bij een enkeling eveneens een belletje doen rinkelen.
Men moet een serieuze fan zijn om achttien nummers lang naar marsen te luisteren. De uitvoering maakt echter veel goed, want ook nu houdt de professionele klasse van Black Dyke zich strak om deze vrij eenvoudige muziek (ze moet namelijk voor ieder orkest van enig niveau speelbaar zijn) zo goed mogelijk te brengen. Let bv. in ‘Dalarö’ en ‘Exeter Temple’ even op de dynamiek, de klank en de zuiverheid waardoor de muziek naar een hoger niveau wordt getild, ver van de clichés. World Class? Ten volle.
Meer over Black Dyke Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
