Al jarenlang moet de Britpop het hebben van hypes en het is onmogelijk geworden om de eendagsvliegen van het kruim te onderscheiden. Met de bijna gelijkaardige heisa rond Black Dyke-percussionist annex componist Paul Lovatt-Cooper is het de vraag of dit virus zich nu ook in de brassbandmuziek heeft gevestigd. Een eerste cd integraal met muziek van zijn hand volstaat blijkbaar. De man laat in de hoesteksten de kans ook niet liggen om zijn leermeesters te vermelden: Peter Graham, Philip Wilby en Philip Sparke. En de Britse brassbandmedia laten geen kans onbenut om hem met laatstgenoemde te vergelijken. Met Graham en Sparke deelt hij inderdaad de toegankelijkheid van het gros van hun muziek, maar het verband met zwaardere brassbandmuziek à la Wilby valt uit het repertoire hier niet af te leiden.
Aan de circusmars 'The Big Top', iets tussen Benny Hill en het zotste van Offenbach, zal het alvast niet liggen. Dit onding past totaal niet tussen de rest. Geen nood echter, er blijft nog meer dan een uur te genieten. Het heroïsch klinkende titelnummer bijvoorbeeld is ideaal als opener van een ijzersterke setlist. De cd vervolgt met 'The Dark Side Of The Moon', waarin de spanning mooi opbouwt, mee gedragen door het donkere en dreigende karakter van de blazers. Het werk zou zeker niet misstaan als soundtrack bij sf-reeksen uit de jaren '70 en was naar verluidt opvallend populair in de derde afdeling van de regionale brassbandkampioenschappen in Engeland vorig jaar.
Paul Lovatt-Cooper schrijft vrij veel met de jeugd voor ogen. 'The Haunted Halls' evoceert goed de spookachtige sfeer op een oud internaat in een donker woud. De kopers klinken hier nog dreigender dan in 'The Dark Side of the Moon' en de goede luisteraar ontdekt zeker invloeden van griezelsoundtracks als 'Ghostbusters'. Het driedelige 'Dream Catchers' werd gecomponeerd voor de National Children's Band of Great Britain en is bijna clichématig: het begin- en slotdeel zijn technisch uitdagend voor het jonge volk en doorspekt met allerlei funk- en jazzinvloeden. Het zes minuten lange, dromerige middendeel legt dan weer het accent op schoonheid in plaats van virtuositeit. Diezelfde esthetiek is terug te vinden op de solowerken. 'An Untold Story'(met Sandy Smith op alto) klinkt al prinsheerlijk maar baritonspeler Gareth Brindle zorgt in het Iers geïnspireerde 'Donegal Bay' voor het moment suprême op deze cd. Recent namen ook David Childs (op 'Celtic Dream' en weliswaar op euphonium) en Katrina Marzella het op. Brindles versie is ongetwijfeld de warmste en meest aangrijpende, mede door de fluweelzachte klank van de begeleiding door de Black Dyke Band. Opmerkelijk, want een bariton, net iets kleiner dan een euphonium, wordt gekenmerkt door een scherpere klank. Als toemaatje werd de pianoversie van het werkje – de originele compositie? – als mystery track aan de cd toegevoegd.
Of PLC, zoals hij vaak wordt genoemd, werkelijk de nieuwe Sparke is, zal de toekomst uitwijzen. Dat de brassbandwereld er een verfrissend geluid heeft bij gekregen, staat buiten kijf.
Meer over Black Dyke Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
