De titel mag dan enigszins contradictorisch klinken – essential en volume negen -, toch bewijzen de feiten voorlopig nog altijd het tegendeel. De cd verscheen eind augustus, in de periode dat Black Dyke op tournee was in Australië. Het mag dan ook niet verrassen dat de openingsmars, een vast onderdeel in de Essential-reeks, William Rimmers 'The Australasian' is. Voor het overige zijn deze cd's samengesteld uit klassiekers van het brassbandrepertoire, arrangementen uit pop en lichte jazz, solowerken en het toegankelijkere deel van nieuwe composities. Ditmaal zit er opvallend veel werk tussen dat geïnspireerd is op of afkomstig uit de Great American Songbook.
Iets meer dan op de acht voorgaande Essential Dykes staan heel wat solisten in de schijnwerpers, maar liefst veertien. Vooral bugel Alexandra Kerwin en alto Sandy Smith treden op de voorgrond (elk driemaal). Kerwin schittert vooral in de zwoele, oosterse intro van 'Catalonia' uit Peter Grahams 'Cats Tales'. In het wat donkere 'That's Amore' produceert ze een opvallend vibrato, die nog versterkt wordt door de slagen op de marimba. Net als in 'Catalonia' soleert ze samen met de alto's Smith, Julie Backhouse en Alison Childs in 'The Lady Is a Tramp', op het eerste gezicht een vreemde maar naderhand erg geslaagde combinatie. Vooral de sound van de alto's, die zachter klinken dan een trombone, is daar debet aan. Nog opvallender is het solistenkwintet in een derde klassieker van de legendarische Rat Pack (Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Dean Martin). In 'Luck Be a Lady' krijgen de drie derde en twee van de tweede cornetsectie hoogst uitzonderlijk de eer. De namen van Rebecca Marshall, Joe Murtagh, Stephen McGowan, John Doyle en John O'Brien raken anders nooit vermeld, maar ze beschamen het geschonken vertrouwen allerminst.
Naast deze komen natuurlijk ook de verwachte solisten aan bod. Trombonist Brett Baker haalt zijn fraaiste kunsten boven in Arthur Pryors 'Fantastic Polka': een enorm bereik waarbij de tonaliteit niet verloren gaat en dat nog eens gecombineerd met veel zin voor het zangerige. Richard Marshall toont zich nogmaals een van de beste cornettisten uit de brassbandwereld. Op 'Willow Echoes' lijken zijn lipbindingen alsof hij met een sopraantrombone schuift. Euphonium David Thornton ten slotte lijkt in Rossini's beroemde 'Theme and Variations' een vrij eenvoudige performance te geven, maar de variaties worden almaar complexer en vlugger.
Tot de nieuwe werken behoort naast het ook al Amerikaans aandoende 'Cats Tales' 'Immortal' van huiscomponist en slagwerker Paul Lovatt-Cooper. Het werk is eigenlijk een soundtrack bij de grote geschiedenis van de Black Dyke Band. In die zin lijkt het een beetje zelfverheerlijking van de succesrijkste brassband ooit, zeker met de plechtige vertelling door Matthew Routley in de inleiding en de videoprojectie die op cd node wordt gemist. Schuift men die gedachte opzij, dan moet de luisteraar toegeven dat dit P.L.C.'s beste compositie is sinds 'Vitae Aeternum'. Ook hier is het jachtige karakter van de muziek duidelijk aanwezig, dat enkele keren wordt onderbroken door schijnbaar rustige passages.
Hoeveel Essential Dykes er nog zullen verschijnen valt niet te voorspellen, maar deze koe is kwalitatief nog niet leeggemolken. Of de liefhebbers nog geneigd zijn om met de reeks hun rekken te blijven aanvullen is eveneens en open vraag. Strikt gezien weet men met de helft van de reeks wel hoe het zit. Wie nog moet beginnen kan alvast gerustgesteld worden met de wetenschap dat zij of hij niet met volume I moet aanvangen. Uitschieter in de reeks blijft toch de zesde, die tijdens het 150ste jaar van de band verscheen en waar een massed band van huidige en ex-leden door diverse oud-dirigenten werd geleid.
Meer over Black Dyke Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
