Koen Kolbacher, een Limburgse Antwerpenaar van Oostenrijkse komaf, kan zich kennelijk beroepen op vrij muzikale vrienden die hij bovendien warm wist te maken voor zijn eigen muzikale kunsten. Vanaf 2007 liet hij producer en bassist Christophe Albertijn (o.a. Zita Swoon Group) en drummer David Schroyen (o.a. Millionaire, Creature With The Atom Brain) in nauw overleg en door middel van aardig wat knip- en plakwerk zijn nummers onder de noemer Birds That Change Colours klaarstomen voor een publiek. Verder werden hierbij nog wat gasten meegesleurd, met name Pascal Deweze (Nemo, Metal Molly, Sukilove, Broken Glass Heroes,..), Nathalie Delcroix (Laïs) en de eerder klassieke muzikanten Patrick Denecker (fluitpartijen) en de van een toepasselijk naam voorziene Piet Strykers (strijkers, draailier). Dit allegaartje maakt een vorm van poprock die onvermijdelijk nauw verwant is met folk. Een andere belangrijke component wordt gevormd door Kolbachers liefde: The Beatles. In een gratis Belgisch muziekmagazine liet hij dit als volgt opteken: “Het is onmogelijk om zonder The Beatles te denken. Ze zijn deel van mezelf geworden”.
De debuutplaat waar het drietal onlangs mee naar buiten kwam (‘On Recording The Sun’), neemt zijn aanvang met een onheilspellend mysterie (‘Stones’), opgehangen aan zweverige vocalen, een dikke laag strijkers en wat gitaarwerk. In het tweede nummer trekken ze voor een eerste maal succesvol de trukendoos van The Beatles open (‘Tales From The Moon’). Iets subtieler nog doen ze hetzelfde in het psychedelische, knotsgekke ‘Oh So Tired’, wat tijdens een goedgelovige bui zelfs zou kunnen doorgaan als een verloren nummer van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’.
Een andere invloed die hierboven vermelding kreeg is de folkzijde van ‘On Recording The Sun’. Zo verdient het van aangenaam gitaargetokkel en wat strijkers voorziene ‘Woods’ een vermelding. Des te meer omdat ook de thematiek (wandelen doorheen een bos waarin de bomen het personage aanspreken) fraai de juiste sfeer helpt scheppen. Het meest voor de hand liggende voorbeeld is echter ongetwijfeld het elf en een half minuten durende ‘Never Ending First Of May’. Dit is een traag en daardoor meeslepend nummer dat onder meer door de stroperig aanwezige draailier en de vertellende vocalen geblokt zit in traditie. Tevens kan het zich beroepen op een experimenteel psychedelisch kantje en nadrukkelijke drumlijnen, min of meer in de stijl van de ondertussen net niet legendarische Edgar Broughton. Afsluiten doet het album met het traditionele duet ‘Oh What A Day’. Sprookjesachtig vertellend komt dit zeer aardig uit de hoek, alleen het muzikale aspect lijkt wat achterwege te blijven om als gepaste afsluiter te worden geboekstaafd.
Het debuut van Birds That Change Colours weet meteen te overtuigen met hun Beatlesque psychedelische en van folk doorweekte muziek. Binnen dit genre weten ze bovendien voldoende variatie aan de dag te leggen, iets waar veel andere groepen bij zouden verdrinken. Daardoor slagen Kolbacher en co er moeiteloos in om de luisteraar drie kwartier lang rond te leiden in een universum waar bomen spreken en verhaaltjes over de maan worden verteld in of onder zonovergoten zeeën van tijd.
