De Noor Geir Jenssen heeft altijd al een eigen manier gehad om zijn muzikaal verhaal te vertellen. Zo'n 13 jaar geleden kwam hij met trance en zogenaamde "intelligent techno" op de proppen, later werd dat melodieuze ambient en nog later dromerige drones en soundscapes. Op zijn achtste volwaardige plaat (onder de naam Biosphere) lijkt deze trend zich verder te zetten. In opdracht van Radio France is de man met analoog geluidsmateriaal uit de jaren '60 (gebaseerd op het visionaire schrijfwerk van Jules Verne) en opnamen uit het ruimtestation MIR aan de slag gegaan. De negen "mouvements" die op deze plaat worden voorgeschoteld, zijn minimalistische geluidsimpressies en klankschilderingen die wel toon, maar nauwelijks ritme bevatten.
Eindeloze loops die geleidelijk aan vervormen, wegdraaien of van kleurpatroon wijzigen zijn zowat de muzikale basis van deze ultimate ambient plaat. Veelal aangevuld met geruis, gekraak of gepiep van oude, analoge elektronica zorgt Biosphere op deze manier voor een vrij monotoon en minimalistisch landschap dat vooral steunt op traagheid en soberheid. Bij momenten geeft een ver weggetrokken, hypnotiserende bastoon een haast onmerkbare cadans aan. Zo bevatten zowel het openingsnummer als de afsluiter een diep grollende en loodzware basloop die als een wentelende spoel de muziek op een machinale manier laat doordraven. Het lome, wederkerende aspect hiervan mist zeker zijn verdovend effect niet. Holle orgelklanken, een mysterieuze ruis of hoge pieptonen zorgen voor een erg gelaten gevoel. Zo zorgt Biosphere voor een ruimtelijke klankreis die negen verschillende facetten benadert, maar telkens eindeloos diep is uitgehold. Dromerige tonen monden uit in fluitende, nogal ongemakkelijke frequenties en de luisteraar moet leren leven met een beperking aan muzikale informatie. "Less is more". Bevreemding en mysterie zijn de rode draad doorheen deze plaat. Aan de verbeelding wordt dus veel over gelaten. Deze cd blijft boeien met zijn subtiel wegdraaiende klanken of op- en neerdeinende geluidsgolven. Zo zijn in de verte van 'Modifié' zelfs vage, gezongen radiogolven te bespeuren (vanuit MIR?), terwijl 'Circulaire' zo'n staaltje is van uiterst holle, haast onbeschrijflijk ijle, openbloeiende en dichtklappende klanken. Een beetje een buitenbeentje is de verheerlijkte verademing van het echoënde 'Disparu' dat met 2 minuten aan hoge klanken een luchtige pauze verschaft tussen de soms diep grollende en gestoorde muziek op deze boeiende plaat. Homogeen, minimaal en afwisselend ... laat dat de adjectieven zijn die dit geweldige eindresultaat kaderen.
De opdracht voor deze plaat was nogal vreemd. Het resultaat is er naar. Biosphere heeft zichzelf, in zijn zoektocht naar muzikale, elektronische perfectie wederom overtroffen. Gelieve de hoofdtelefoon op te zetten en klaar te maken voor de reis ... autour de la lune.
Meer over Biosphere
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
