Het verbindende element van het trio Biondini / Godard / Niggli is de Franse multi-instrumentalist Michel Godard. In de talloze ensembles van Rabih Abou-Khalil leerde hij de Italiaanse accordeonist Luciano Biondini kennen, terwijl hij samen met de Zwitserse drummer Lucas Niggli albums maakte onder leiding van Pierre Favre. De samenwerking van deze drie heel verschillende muzikanten resulteert op ‘What is There What is Not’ in een clash van stijlen, die Bach laat dansen op een oosters ritme en Coltrane’s ‘Naima’ kruidt met een dosis fusion.
Dat deze plaat als een bonte mengelmoes klinkt was al enigszins af te leiden uit de begeleidende promotekst. De drie musici zijn namelijk actief in een waaier van genres, gaande van folk, renaissancemuziek en barok over reggae, jazz, avant-garde en moderne gecomponeerde muziek. Invloeden daarvan zijn er op het album te over hoewel er aan het repertoire duchtig gevijld werd om scherpe contrasten te vermijden. Daardoor zit er een zekere constante in de plaat, maar lijkt het prikkelende en uitdagende soms te ontbreken.
Puur muzikaal is er echter weinig reden tot klagen. De combinatie van Luciano Bionidi’s accordeon met de tuba of serpent (een barok blaasinstrument in de opvallende s-vorm van een slang) van Michel Godard is om van te smelten: zacht en warm maar tegelijkertijd ook bruisend van het leven, zoals in het mooie ‘Adagio in F’, dat wordt opgebouwd via begeleiding van accordeon en een tubasolo om vervolgens los te barsten in een stevige dans wanneer de drums invallen. Het is al snel duidelijk dat de groep op zijn best is met de vlam in de pijp, iets waar vooral Biondini van profiteert. In de prachtige titeltrack en in ‘Powerplay’ zijn het diens duizelingwekkende solo’s die alle aandacht opeisen en die tevens voor de meest gedenkwaardige momenten zorgen.
Een speciale rol is weggelegd voor Godard, die zijn tuba en serpent wel eens aan de kant laat voor begeleidende partijen op basgitaar, zoals in ‘Naima’. Af en toe wordt er daarbij, bij wijze van spreken, “vals” gespeeld. In ‘Le Sonnet Oublié’ horen we bijvoorbeeld een loop van een baslijn terwijl Godard zelf soleert op tuba. De twee composities die de Fransman bijdraagt op deze cd zijn overigens opmerkelijk stroperig en zelfs een beetje flauw. ‘Sur L'Échelle Des Sphères’ komt ondanks zijn tien minuten nergens van grond en het eerder genoemde ‘Le Sonnet Oublié’ kan eigenlijk rechtstreeks worden gecatalogeerd onder “muzak”.
Gelukkig zijn zulke momenten in de minderheid en is het merendeel van ‘What is There What is Not’ wel de moeite van het beluisteren waard. Op het scherp van de snee is het dan wel zelden maar met mooi begeleidend werk van Michel Godard en Lucas Niggli, en een hoofdrol voor accordeonist Luciano Biondini, is deze plaat een meer dan degelijk voorbeeld van moderne fusion.
